පැය විසිහතරම ක්‍රියාත්මක වන හදිසි අනතුරු ඒකකයක් තිබුණ ද ඔවුන්ට ඇත්තේ සීමිත පහසුකම්ය. අකුණු සැර වැදීමෙන් හෘදය වස්තුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය නැවති මළ කඳක් සේ ගෙනා දැරිය නොසලකා හරින්නට ඔවුන්ට හැකියාව තිබිණි. එහෙත් වෙද්‍යවරු ලේසියෙන් කෙනෙකුට මැරෙන්න දෙන්නෙ නැ. ඊට හොඳම උදාහරණය පසුගියදා මිහින්තලය රෝහලේ දී හදවතට පණ දුන් මේ කතාවයි
පියුමි නංගි හා ප්‍රමෝද් අයියා ඒ හැන්දෑවේ නළ ළිඳ ගාවට ගියේ සීයාගේ රෙදි බේසම ගෙන එන්නටය. ඒ වනවිට වැසි නොවැටුණ ද තදින් ගෙරවිලි හඬ ඇසෙන්නට විය. එක්විටම ඇසුණේ පළාතම දෙදරවමින් විදුලි කොටන හඬය. ගත වුයේ සුළු මොහොතකි. අසල් වැසියෙකු දුටුවේ පාර අද්දර වැටි සිටින දරුවන් දෙදෙනාය.
“පුතයි දුවයි නාලා ඇවිත් හිටියේ. තාත්තා නෑවේ නළ ළිඳ ගාව. එයාගේ රෙදි බේසම ගෙනැත් දෙන්න කියලා තාත්තා දුවටයි පුතාටයි කිව්වා. ඒ දෙන්නා එතැනට ගියා අකුණු ගහන සද්දේ ඇහුණා. පස්සේ ගිහින් බලන කොට දුවයි පුතයි වැටිලා හිටියා. දුවට නම් සිහිය තිබුණේ නැහැ. බිරිඳ දුවවත් අරගෙන මිහින්තලේ ඉස්පිරිතාලෙට ගියා. එහාගෙදර අයට කතා කරලා ඒ අයගේ කාර් එකේ මම පුතාව අරගෙන ගියා. පුතාට නම් ලොකු අමාරුවක් තිබුණේ නැහැ. දුවගේ කරේ සුරයක් තිබුණා. එයාගේ පපුව තුවාල වෙලා තිබුණා. හිතා ගන්න බැහැ මොකද වුණේ කියලා. “
දාසය හැවිරිදි ප්‍රමොද්ගේ හා දාහතර හැවිරිදි පියුමිගේ පියා නලින් පවසන්නේ කනගාටුවෙනි.
හදිසි අනතුරට පත් දරුවන් මිහින්තලය ප්‍රාෙද්ශීය රෝහලට ගෙන එන විට එතැන හදිසි ප්‍රතිකාර අංශයේ සිටියේ වෛද්‍ය රශ්මික ප්‍රභාත් සුමනසිරි මහතාය.
“මට අපේ සේවක මණ්ඩලයේ කෙනෙක් ඇවිල්ලා කිව්වා අමාරු ලෙඩෙක් ගෙනැල්ලා. ලෙඩා නැති වෙලා වගේ දැනෙන්නේ කිව්වා. විනාඩියක් වත් ගියේ නැ මම එතැනට ගියා. ඒ වෙලාවේ දරුවා හිටියේ ඇඳේ. මිස්ලා ප්‍රතිකාර සඳහා දරුවා සුදානම් කරලා තිබුණේ. දරුවාට හුස්ම වැටුණෙත් නැහැ. අපි කඩිනමින් ප්‍රතිකාර කරන්න පටන් ගත්තා. කෘත්‍රීම ස්වසනය දෙන ගමන්. මැෂින් වලට හයි කරලා තිබුණත් දැරියගේ හදවත ක්‍රියා කරන බව දැන ගන්න තිබුණේ නෑ. ඒත් මම නොනවත්වාම කළ යුතු සියල්ල කළා. දරුවාගේ මොළය මැරිලා නෑ කියලා මම තහවුරු කර ගත්තා. විනාඩි හතළිස් පහක් විතර කෘත්‍රිම ශ්වසනය දෙනවිට දැරියගේ හදවත ක්‍රියා කරන්න ගත්තා. මේ වෙනකොට අපේ රෝහලේ අනෙක් වෛද්‍යවරිය වන ඉනෝකා ඉලංගසිංහත් පැමිණ සිටියා. ඒ වගේම ආයතන භාර වෛද්‍ය නිලධාරි ඩී. පී. එස් සිසිර කුමාර මහතාත් පැමිණ සිටියා. ඉන් පස්සේ දැරියව වැඩිදුර ප්‍රතිකාර සඳහා අනුරාධපුර මහ රෝහලට රැගෙන ගියා. එදා අපේ ගිලන්රථයේ රියැදුරු නිවාඩු ගිහින් හිටියේ. නාච්චදුව රෝහලේ ගිලන්රථය ගෙන්වාගෙන තමයි දැරිය අනුරාධපුර රෝහලට රැගෙන ගියේ. ඒ වෙලාවේ වෛද්‍යවරු පමණක් නොවෙයි අපේ කාර්යය මණ්ඩලයත් දැරියගේ ජීවිතය ගලවා ගන්නට අපමණ වෙහෙසක් කැපවිමක් කළා. දැරිය ඇහිපිල්ලම් ගහනවා කියලා දැන ගත්තාම පුදුම සතුටක් දැනෙන්නේ. ”
වෛද්‍ය රශ්මික පවසන්නේ තම කාර්ය මණ්ඩලය ගැන ගෞරවයෙනි.
වෛද්‍යවරු ලෙහෙසියෙන් තම පිහිට පතා එන රෝගීන් අතහරින්නේ නැත. ප්‍රාදේශීය රෝහලක් වන මිහින්තලේ රෝහලට දිනකට ප්‍රතිකාර ලබා ගැනීම සඳහා තුන්සියක් පමණ රෝගීන් පැමිණේ. නේවාසික රෝගීන් සඳහා ඇත්තේ වාට්ටු හයක් පමණි. වෛද්‍යවරුන් පහක් සිටිය යුතු රෝහලේ මේ වන විට සිටින්නේ වෛද්‍ය වරුන් තිදෙනෙකු පමණි. අත්‍යාවශ්‍ය ඖෂධ හිඟයක් නොතිබුණද මෙවැනි හදිසි අවස්ථාවල හෘදය වස්තුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය නතර වූ රෝගීන් සඳහා ලබාදිය යුතු විද්‍යුත් කම්පන ප්‍රතිකාර ලබාදිමේ හැකියාවක් නැත හේතුව ඊට අවශ්‍ය පහසුකම් නොතිබීමය.
“මම එතැනට යද්දී වෛද්‍ය රශ්මික හා වෛද්‍ය ඉනෝකා තම කාර්යය ඉතා හොඳින් ඉටු කර තිබුණා. මමත් ඔවුන් හා එක් වුණා. අපි අපිට පුළුවන් උපරිමයෙන් මේ දරුවාගේ ජීවිතය ගොඩ ගන්න උත්සාහ කළා. මම අනුරාධපුර රෝහලෙන් දැරිය ගැන ඇහුවා. ඇගේ තත්වය හොඳ අතට හැරෙමින් තිබෙන බවයි ඔවුන් පවසන්නේ.
ඉතාම අඩු පහසුකම් යටතේ අපි අපිට පුළුවන් දේ ඉතාම හොඳින් කළා. දැරිය මෙහෙට ගෙනෙන විටත් සිද්ධිය වී විනාඩි විස්සක් විතර ගතවී තිබුණා. ඇගේ සොයුරාට එතරම් අමාරුවක් තිබුණේ නෑ. ආයතන භාර වෛද්‍ය නිලධාරි ජ්‍යෙෂ්ඨ කායික රෝග විශේෂඥ වෛද්‍ය ඩී. පී. එස් සිසිර කුමාර මහතා පවසන්නේය.
ඉසවි
