කවි සිළුමිණ

කිඩා­රම් මලේ

මනි­ප­ත්ව­ලින් රැක ගෙන ඇතු­ළත අගය
යහ­ගුණ දහම් වඩ­වන නොමැ­තිව හිඟය
එම්බා කිඩා­රම් මල! ළඳු­නගෙ සගය
පව­සයි සොබා­දම ඇති පිය­කරු වගය

ඉඳු­සැව් වෙතින් උදුරා දම් පැහැය හොරා
තවරා ගතෙහි උන­වන ලෙස සිතට නුරා
නුසු­වඳ තව­ර­මින් කෙමි­යෙහි පතුල පුරා
ඔබ මැවු­වේය මහ­බඹු නෙත පිනන යුරා

සුව­ඳෙහි පස­මි­තුරු බව විසි­රු­ණද ගතේ
පැහැ­බර නය­න­කලු බව පෙති අතර එතේ
පැහැ­යෙන් හැඩෙන් බැඳ­ලන හැම දෙනගෙ නෙතේ
එය වෙයි සොබා­දම ගෙන දුන් වරම සිතේ

කේ.බී. රත්නා­යක
———————-
සතර ඇත්ත

දුක ඇති බව පිළි­ග­නිමු
හේතුව ඇති බව සිහි කරමු
නැති කළ හැකි බව දැන ගනිමු
අරි අට මඟ පිය­න­ඟමු

ඇසින් දකින දෙය එය නොම වන්නේ
කනට ඇසෙන දෙය එලෙස නොවන්නේ
දිවට දැනෙන රස එය නොම වන්නේ
ගඳ සුව­ඳද එලෙ­සම නොම වන්නේ

ලොවේ සියලු දෙය අනි­සය වන්නේ
මනස මවා පා අප රව­ටන්නේ
පංච­ස්ක­න්ධය මමයි සිතන්නේ
එහි ඇල්මෙනි දුක හට ගන්නේ

තිලක් මුණ­සිංහ
—————
ඈ එයිද…

ඉර අදත් පාය­යිද
පැතුම් මගේ ඉටු වෙයිද
සිහින බොඳ වී යයිද
එයා අද වත් එයිද

රොන් තිබේ ඉති­රෙන්න
බැහැ නොදී පර­වෙන්න
ළඟට විත් අර­ගන්න
ආදරේ මට දෙන්න

එපා නොබ­ලම යන්න
මගෙ ළඟට එන්න
සිහින මල් පුබු­දන්න
මොහො­ත­කට ළං වෙන්න

පිය­සෝම රුද්‍රිගු
—————–
මුතු පැතුම

ඇට්ටේ­රියා මල් සුවඳ
ගලා එයි ගේ ඇතු­ළ­තට
ඔය සෙනේ සුවඳ වාගෙම
හිත මන්මත් කර­වයි මාගේ

තුරුණු ළය තුළ රැඳුණු
එද­වස වාගෙයි අදත්
මඟ හැර යනු කෙලෙස
ඔය සෙනේ­වන්තකම

මම රැජ­නකි ලෝකය දිනු
දරු මුනු­පු­රන් එකට සිටින
ඒ ලොවෙහි රජුය ඔබ
හැම­ගෙම ආද­රය දිනු

යුග දිවිය අරුත් ගැන්වූ
මේ අපගෙ ස්නේහය
මතු භව­ය­ටත් ගෙන යමු
එයයි අපගේ පැතුම විය යුතු

කමලා ධර්ම­ලතා ජය­සූ­රිය
———–
විය­පත් බව

මහලු වයස පැමිණ ඇතේ
වෙර වීරිය නැතිය ගතේ
දුක් දොම්නස් නිසා හිතේ
කඳුළු පිරී ඇත දෙනෙ‍ෙත්

අත මිට සරු කාලේ
නෑ මිතු­රන් ඉහළ පෙළේ
ඇවි­දින් මෙහි පෑ ලීලේ
සිහි වෙනවා දැනුත් මලේ

කාසි වාසි තියෙන දාට
නැති නෑයොත් ඒවි ළඟට
ඒ සියල්ල නැති වූ දාට
තම අත­මය තමන් හිසට

ටී.ඩබ්ලිව්.ඒ. කම­ලා­වතී
————-
බුදු රූ සෙව­ණැල්ල

සල­ප­තළ මළුව මත
වැටී ඇති බුදු රුවෙහි
සෙව­ණැල්ල
පෑගෙ­තැයි බිය දැනී
මළුව වට දුරින්
පිය­වර නඟමි

තවත් උඩු­බි­රුම් බැරි
මහලු වී ගත වැහැරි
සුන­ඛ­යෙක්
බුදු සෙවණ යට
නිඳයි වක­ගැසී

මමද ඒ බුදු
සිසිල විඳ­ග­නිමි
පතුල් බිම නොගැ­ටෙ­නුව
පසඟ බිම
හොවා­ගෙන බෝ බැතින්

වැහි­ගල ප්‍රේම­චන්ද්‍ර
————

උත්ත­ම­පු­රුෂ

ප්‍රිය සගය,
කෙලෙස සිතන්න ද
ඔබ නැවත නොඑන වග.

ඔබේ හඬ දුරි­න්මුත්
ළඟ සේ
නැවත නැසෙන වග

මහා වන­ස්ප­තීන් යට
කිසි­වක් නොවැ­ඩෙද්දි
මහා නුග­රු­කක් විය
එහි සෙවණේ
කුඩා තුරු වදු­ළු­ව­ලට ද
ඉඩ­හ­සර සැලසූ

කිසි­ව­ක්ම­මය, මාගේය,
මට­ නො­වීය.
සැමදේ අපි, අපේ, අප­ට ­විය.

කෙසේ සිතම්ද?
පහ­නක් වී දිදුල කලෙක
දුබල දැල්ල සුළඟේ දැවු­ණද
ඉඩක් ලද කල දිලෙ­න්නට
වෙන­කෙ­කුට එළිය දුන්
නොම­සු­රුව.

ප්‍රිය සගය,
ඔබ නැවත
නොඑන වග
කෙසේ සිතන්න ද.

(හර්ෂණ සසංක රඹු­ක්වැල්ල මත­කය වෙනු­වෙනි)
අශන්ති ඒක­නා­යක
———–

ඒ රන් පොට…

රන් පොට­කට
රත්තරං පුරුක් එකි­නෙක
මාත්තු­වට යා කළ හැකි
සංවේදි මාත්‍රා­වක
පෑහී ඇත
ඔබ මා හද

ගෙල බැඳි රන් පොටක්ය
අත බැඳි රන් පොටක්ය
ඉණ බැඳී රන් පොටක්ය
නැත,
හිත් බැඳි රන් පොටක්ය

නොපෙ­නේය අන් අයට
දිදු­ලාය මා හිතට
පැලඳ ගත් විට
ඒ මහඟු රන් පොට

දොවා කිරි­දි­යෙන් දෙප­තුල
තනා ප්‍රේමයේ දෙව්රුව
බහක් දෙන තුරා පසු වෙමි
සුබ නැකැත් සොයා
සංවේදි
මාත්‍රා­වෙන් තැනූ
රන් මිණි පොට පල­ඳ­වන්න
නුඹේ හිතට

මහින්ද කුමාර දළු­පොත
————-

උග­න්වමි ඇයට හයිකු
වසත් සැඳෑවේ
අන්න හයිකු හැංගුණා
ඒ නිල්නු­වන් පත්ලේ

පාලිත සේනා­රත්න
  

දුම්බර කඳු බඳින්
දුරා­වාරේ
වා තල­යට
සැඳෑ විහ­ඟ­කුගේ පිළි­රැව්

රංග සිල්වා
  

නිසල විල්දියේ
ඉඳ­හිට මත්ස­යකු
දිය බිඳින හඬ

නලිනි ද සිල්වා
  

එකම ගංදිය
වරින් වර
සිඹින
හබල

චම්පා පෙරේරා
  

අතැති පිහා­ටුව
උදු­රන් යන
වසත් සුළඟ

ඇතු­ග­ල්පුර චන්ද්‍රිකා
  

කඳු මුදුන මත
තාප­සා­රා­ම­යෙත්
වසන්ත චෙරි මල්

ෂර්මිලා බංදුනී දංවත්ත