ජගත් චමිල රංගනයට පිවිසෙන්නේ පාසල් වියේදි. අනතුරුව වේදිකාව පුංචි තිරය හා සිනමාවේ අපූර්ව ප්‍රතිභාවක් පෙන්වන ඔහු වේදිකාව අත් නොහල වේදිකාව මත ජීවිත අභ්‍යාසය ප්‍රගුණ කරන විශිෂ්ටයෙක්. අද අප අභිමුඛව සිටින්නේ ඒ් අපූර්ව රංගධරයායි.
වත්මන් කලා ජීවිතයෙන්ම සාකච්ඡාව ආරම්භ කරමු ?
නිර්මාණ කටයුතු කීපයක්ම අලුතින් ආරම්භ කළා. නමුත් අනාගතය පිළිබඳ අවිනිශ්චිත තත්ත්වයකයි අද අපි ඉන්නේ. රූපවාහිනි මාධ්‍ය ගත්තොත් ලක්ෂ්මන් පුෂ්පකුමාරගේ නිර්මාණයකට රංගනයෙන් දායක වුණා. ඒවගේම සුමිත් රත්නායක ගේ දෙවන ටෙලි නාට්‍ය නිර්මාණ වන "මහපොළොව" ටෙලි නාට්‍යයේ කෙටි චරිතයක් මං සතුටින් බාර ගත්තා. සුමිත් රංගන ක්ෂේත්‍රයේ කටයුතු කරන හොඳ මිත්‍රයෙක්. එහි රූපගත කිරීම් ඉතාමත් ලස්සනට සිදුවෙනවා. එය සතුටක්. රවින්ද්‍ර විජේරත්න අධ්‍යක්ෂණය කරන "අපි අපේ" දීර්ඝ ටෙලි නාට්‍යයේත් නිවන්ත ප්‍රසාර අධ්‍යක්ෂණය කරන "සිහින ගෙනෙන කුමාරියේ" නාට්‍යයේත් රංගනයෙන් එකතු වුණා. ඒ නාට්‍ය මේ දිනවල විකාශනය වෙනවා.
ඔය අතරේ වේදිකා නාට්‍ය පැත්තෙන් අලුත් වැඩක් ආරම්භ කළා. ඒ අසංක සායක්කාර අධ්‍යක්ෂණය කරන "කොටු" අලුත්ම වේදිකා නාට්‍යයේ. පෙර පුහුණුවීම් අවධියේ දැන් අපි ඉන්නේ. එය ජනවාරි මස වේදිකාවට ගෙන එන්න බලාපොරොත්තුවකින් ඉන්නවා.
වේදිකා නාට්‍ය කලාව පිළිබඳ අපේ රටේ පහුගිය දිනවල තිබූ ප්‍රබෝධය ඔබ දුටුවේ කොහොම ද?
ඔව්. මිනිසුන්ගේ රසවින්දනයට මැදිහත්වීමක් කළ ටවර්හෝල් රඟහල පදනම මූලිකත්වයෙන් ගොඩනැඟුණු "ප්‍රේක්ෂා රංග කලා මහෝත්සවය" සුවිශේෂී අවස්ථාවක්. විශේෂයෙන්ම නීතිඥ ඩග්ලස් සිරිවර්ධන මහතා අපට අමතක කරන්න බැහැ. ඔහුගේ මූලිකත්වයෙන් තමයි මෙම නාට්‍ය උත්සවය පැවැත්වුණේ.
මා රංගනයෙන් දායක වුණු නාට්‍ය හතරක් එහිදී වේදිකා ගත වුණා. එක් නාට්‍යයක් නැවත වේදිකාවට ගෙනාවේ වසර හතකට පසුවයි. මේ නාට්‍යය නැවත වේදිකා ගත වීමත් සමඟ තවත් දර්ශන වාර කිහිපයක්ම ඉදිරියේ රංගගත වීමට නියමිතයි. එයත් සාධනීය තත්ත්වයක්.
වේදිකා නාට්‍ය මාධ්‍ය ඔබේ ජීවිතයේ එක්තරා කොටසක්. ඒ කැපවීම ගැනත් අපි කතා කළ යුතුයි.
අද වේදිකාවේ අත්දැකීම් ගැන සමහර අයෙක් කතා කරන්නේ එක්තරා ලයිසන් එකක් විදිහට. රංගනය පිළිබඳ පවතින ශක්‍යතාව හඳුනගන්න වේදිකාව එක්තරා මිණුම් දඬුවක්. ඒ තරමටම ජීව ගුණයක් ඇති සජීවී අර්ථසම්පන්න මාධ්‍යයක් විදිහට වෙිදිකා නාට්‍යය එළියේ සමාජයත් බාරගන්නවා. හොඳ නාට්‍යයක අප යෙදෙන අභ්‍යාසය එක් ආකාරයකින් බැලුවොත් සරසවියක උපාධියක් සම්පූර්ණ කරනවා වගේ වැඩක්. ප්‍රවීණයන් මෙතනදී අමතක කරන්න බැහැ නේද...
ඇත්තටම වේදිකාවක් එක්ක ගනුදෙනුවක් යනවා කියන එක ලේසි කටයුත්තක් නෙවෙයි. ඔවුන් වේදිකාවේ ජීවගුණය අපට පෙන්නල දීපු නිසයි මේ ගමන ඉදිරියට යන්නේ.
නමුත් අපේ පරම්පරාව අතින් ඉටුවිය යුතු යුතුකම් පිළිබඳ කතිකාවක් ඇතිවිය යුතුයි. වේදිකාවේ නිරන්තරයෙන්ම කටයුතු කළත් ඒ ප්‍රශ්නය මම මගෙන්ම අහනවා. අපේ පරම්පරාව ඒ පිළිබඳ සවිඤ්ඤාණික වුණොත් මේ මාධ්‍ය අනාගතයට බාර දෙන්න අපි බිය විය යුතු නැහැ. එතනදි වේදිකාවේ කටයුතු කරන අපි අවංක විය යුතුයි. පිරිසුදු විය යුතුයි.
වේදිකාව සාමූහික කලා මාධ්‍යයක්. ඒ තුළ විශ්වාසයක් ගොඩනැගෙන්න ඕන නේද?
ඔව්...එසේ ගොඩනැගිය යුතුයි. නමුත් යම් අවස්ථාවලදි පෞද්ගලික න්‍යාය පත්‍රවල වැඩ කිරීම නිසා ඒ විශ්වාසය බිඳවැටිලා තියනවා. සමූහ ව්‍යාපාර විදිහට නාට්‍ය මාධ්‍ය ඉදිරියට යන්නේ නැහැ. මං ජීවිතේ බොහෝ අත්දැකීම් ලබපු කෙනෙක්. සමූහගත වෙන බොහෝ කාරණාවලදී අපේ රටේ පොදු අරමුණු අමතක කරලා දානවා. ඒ නිසා මනුෂ්‍යත්වය කියන අරමුණ හදවතේ තියාගෙන පෞද්ගලික අරගලයක යෙදෙන්නයි අද අපිට වෙලා තියෙන්නේ.
අධ්‍යක්ෂවරයාගේ භූමිකාවට එන්න අනාගතයේ අදහසක් තිබෙනවද?
මම කලාව ඇතුළේ වැඩ කටයුතු කරගෙන එනකොට මතු උපදින නිර්මාණ තිබෙනවා. නමුත් නිෂ්පාදනයක් විදිහට ගොනු කිරීම මේ වටපිටාව තුළ අභියෝගාත්මකයි. අඩු තරමේ නිර්මාණයක් අගය කරන්න තරම් සුදුසු, විනිශ්චය ලබාදෙන්න සුදුසුකම් තියෙන පිරිසක් ඇගයීම් මණ්ඩල සඳහාවත් යොදා ගන්නවා දකින්න නෑ. මං ස්වාධීන කලාකරුවෙක්. අපිට කෙලින් හිටගන්න පුලුවන් තත්ත්වයක නිර්මාණය ස්ථානගත කරන සමාජයක් අපිට තියෙනවද...
මගේ ගැබ තුළ නිර්මාණ කළල තිබෙනවා. මම ටෙලි නාට්‍යයක් නිෂ්පාදනය කරන්න කැමතියි. නමුත් ටෙලි නාට්‍යය විකාශනය කර ගන්න අමුතු ගනුදෙනුවලට යන්න මට බැහැ. හොඳ නිර්මාණකරුවෝ අද වෙද්දි මේ මාධ්‍ය අතහැර ගිහින්. අතරමැදියෙක් ඒ මැදට ඇවිත්. කලාවට අතරමැදියෙක් අවශ්‍ය නැහැ. වගකිවයුතු යාන්ත්‍රණයක් අපට අවශ්‍යයි. ප්‍රේක්ෂකයාට යහපත් නිර්මාණ ගෙන එන්න අපේ රටේ කලාකරුවන් ජීවිත පරිත්‍යාග කරන්න ඕනද කියන ප්‍රශ්නයයි මම අහන්නේ.
