දරාගෙන දුක් සුසුම් කඩතොළු
බලාගෙන හිඳ විලස අරුණලු
විසිරිලා කාලයේ දිගු බැම්මේ
හදකි වියපත්, දැමුණු සිත් ඇති
සමිඳ, ඇවිදිමි සසර තෝතැන්නේ.....
වාන් දමනා සොරොව් ඇස් ඇති
ගෙයක් ගානේ අබ සොයා නොයමී
දෝර ගලමින් වහිනවිට දුක්
විශාඛාවක වෙමින් දුක නිවමී....
පසක් වූ දා සැපෙහි අනියත
සක්සුදක් සේ මටද මා අහිමී
දුක ද සරසන සිතක රජයන
සමිඳු වදහළ බණ පදක නිවෙමී.....
තුෂාරි බොඹුවල
වැසුණු දොරටු
උස් ප්‍රාකාරයෙන් ඔබ
මට වැසුණු දොරටුවැති
බිම් කඩෙකි.
ඇතැයි එහි පාරාදීසයක්
ඇතැමෙක් පවසති.
දිය කඳුරු, මල් ගොමු
තුරු ලතා පිරි උයන තැන තැන
අතින් අතගා බැලියැකි
කිරි ගරුඬ පිළිරූ
ඇතිලු එහි
ගොස් පැමිණියෙක් පවසති.
නැතැයි ඔය තරමට සොඳුරු මනරම්
කටු කොහොල් රළු පරළු මුඩු බිමක්
නෙක් සපුන් මුරුගයන් ගැවසෙන තැනක්
කියා පවසයි ගොස් පැමිණි තව අයෙක්
බලා එන්නට ඇත්නම්
මගෙම දෑසින් එකම එක් වරක් ---?
වැසුණු දොරටුව අබියස
තැවෙමි ළතැවෙමි මම්
“රළු පරළු මුඩු බිම
වන වඳුලු පිරි තැනි බිම
දකින දෑසට අනුව ය.
ඇවිද යන දුර අනුව ය. ”
ප්‍රාකාර බැම්මෙහි හිඳ
නටව නටවා පෙඳ
මට ඇසෙන්නට ගී ගයන්නී
පැණි කිරිල්ලිය ඈ.
පද්මිණී ශ්රියාලතා
