චිත්‍රපට බැලීම මිනිසුන්ට එපා වීමත් සමඟ එකී සංස්කෘතියට අයත් බොහෝ කාරණා ද සිනමා ශාලා වලින් අහෝසි විය. “හවුස් ෆුල්” යනුවෙන් සඳහන් දැන්වීම් පුවරු මෙන්ම සිනමා ලෝලීන්ගේ පෝලිම ද ඒ අතර විය.
නමුත් මෑත භාගයේ එක්තරා දිනක මම චිත්‍රපට පෝලිමක් දුටුවෙමි. ඒ 2004 දී පමණ විය හැකිය. ඒ දෙමටගොඩ සමන්තා සිනමා හල අසලය. එය ජනතාවගේ අවධානය දිනා ගන්නා කරුණක් වූයේ කලාතුරකින් දක්නට ලැබීම නිසා ම නොවේ. පෝලිම හැදෙන්නට පටන් ගෙන තිබුණේ උදේ අට හමාරේ පටන් නිසාය. ඒ මා එවකට සේවය කළ ලක්බිම කන්තෝරුවේ සේවයට යන වේලාව විය. ඒ මොහොතවන විටත් 10.30 දර්ශනය සඳහා වූ පෝලිම “සමන්තා” සිනමාහල් මිඳුලෙන් ඔබ්බට විත් බේස්ලයින් පාර අයිනෙන් ඔරුගොඩවත්ත පැත්තට දිග් ගැස්සෙමින් තිබුණේ ය. චිත්‍රපට පෝලිමත් සමඟ ඒ සංස්කෘතියට අයත් රටකජු, කඩල වෙළෙන්දෝ ද, ඩොලැක්කි වයමින් ගී ගයන්නන් ද ආදී වශයෙන් වූ සෙසු පිරිස ද ඒ වටා ඒකරාශි වෙමින් සිටියහ.
මෙම චිත්‍රපටය වූයේ රැජිනිකාන්ත් ප්‍රධාන චරිතය රඟපෑ “සිවාජි” ය.
නොපමාව “සිවාජි” බැලිමේ උණ මට ද බෝවූ අතර, ඒ පිළිබඳව සමන්තා සිනමා හලෙන් විමසා බැලුවෙමි. එහි තරුණ කළමනාකරුවා පැවසුවේ තමා මහා ජන ගංඟාවකට කොටු වී සිටින බවත්, කෙසේ හෝ සෙනග උතරින් තමා හමුවීමට පැමිණියහොත් ඒ සඳහා අවස්ථාව ලබා දිය හැකි බවය. චිත්‍රපට සංස්ථා අවසර පත්‍රය නිසා වුවද පෝලිම අභිබවා ඒම අනික් ප්‍රේක්ෂකයින් කෝප ගන්වන්නක් විය හැකි යයිද, පරිස්සම් වන ලෙස ද ඔහු පැවසීය.
කෙසේ නමුත් පසු දින සවස 2.30ට වන විට මම “සිවාජි” නැරඹීමේ අභිලාෂයෙන් සමන්තා සිනමා ශාලාව වෙත ළඟා වූයෙමි. එදින පෝලිම කලින් දිනයට වඩා දික් වූ අතර සිනමා ශාලාවේ ඉඩකඩ සහිත මිදුල එකම හිස් ගොඩක් විය.
පිටත සිටියෝ ඇතුළට පැන ගත්තවුන්ට හූ කියමින් සිටියහ. උඩට නැග ගත්තෝ ඒ හූවට ප්‍රතිචාර වශයෙන් අත තිබූ හිස් කොකාකෝලා බෝතල් වලින් පහළ සිටියවුන්ට පහර දෙන්නට වූහ. මේ භයානක තත්ත්වය මධ්‍යයේ කළඹනාකරු වෙත ළඟා වීමට අවසථාවක් මට ලැබුණ ද ඒ වන විටත් ශාලාව “හවුස් ෆුල්” වී තිබිණි. අවශ්‍ය නම් බැල්කනියේ පැත්තකින් සිටගෙන චිත්‍රපටය නරඹන්නට ඉඩ සලසා දිය හැකි යයි කළමණාකාර තැන පැවසුවද මම ආපසු පැමිණියෙමි.
චිත්‍රපටය නැරඹීමට නොලැබුණ ද මේ “ප්‍රතිහාර්ය” ගැන සොයා බැලීමට මම ඊළඟට තීරණය කළෙමි.
ඒ අනුව මම පසුදිනම මෙම චිත්‍රපටය මුලින් ම ප්‍රදර්ශනය කළ දෙහිවල “කොන්කෝඩ්” සිනමා හල කරා ගියෙමි. එය පිහිටා ඇත්තේ ගාලු පාරේ සිට සෑහෙන දුරක් ඇතුළට වන ආකාරයෙනි. උදෑසන අටට පමණ මම එහි යන විටත් පෝලිම ශාලා භූමියෙන් පිටතට ද පැතිරී ගාලු පාර අයිනේ කොළඹ දෙසට දිග් ගැස්සෙමින් තිබිණි.
මෙහි කළමනාකාර මහතා පැවසුවේ චිත්‍රපටය ආරම්භ කළ දවසේ පළමුවෙනි ප්‍රේක්ෂකයා පැමිණියේ පාන්දර හතර හමාරට බවත්, උදේ 7.30 ට පළමු දර්ශනය ආරම්භ කිරීමට හැකි වූ බවත් ය. එතැන් සිට එක දිගටම චිත්‍රපට ප්‍රදර්ශනය කෙරෙන බවත් ඒ සඳහා වේලාවක් අවේලාවක් නැති බවත් පැවසීය.
ඉක්බිති මා ගියේ එක්වර චිත්‍රපට හතරක් ප්‍රදර්ශනය කරන මරදානේ “සිනෙසිටි” සිනමා හල වෙතය. චිත්‍රපට නිෂ්පාදකවරයෙකු වූ බුද්ධි කීර්තිසේන මහතාට අයත් මෙහි කටයුතු සිදුවුණේ ද ශාලා හතර පිරුණේ කොයි මොහොතේ ද ප්‍රදර්ශනය ආරම්භ කරමින.
එහිදි මා දුටු විශේෂ අත් දැකීම වූයේ ඉහළ මාලයේ එකිනෙකට සමාන්තරව පිහිටි ශාලා දෙකක එකම රීල් එකක් භාවිත කරමින් “සිවාජී“ ප්‍රදර්ශනය කළ අකාරයය.
මෙහි එක ශාලාවකට අයත් ප්‍රක්ෂේපණ යන්ත්‍රයක හරස් අතට සවි කළ තැටියක් මත මුල් චිත්‍රපටය අසුරා තිබුණි.
එය මෙම ප්‍රොජෙක්ටරය හරහා ගමන් කරමින් එම ශාලාවේ අයට චිත්‍රපටය ප්‍රදර්ශනය කෙරෙන අතරේම බිත්තියේ සවිකළ නූල් පන්දු වැනි රෝද ගණනාවක් හරහා ගමන් කොට, ඊළඟ ප්‍රොජෙක්ටරයට ඇතුළු වේ. මේ අනුව ඒ ප්‍රොජෙක්ටරයෙන් ද චිත්‍රපටය ප්‍රදර්ශනය වන අතර පෙර පරිදිම සකස් කරන ලද එහි වූ තැටියක චිත්‍රපටිය එතෙන්නට පටන් ගනී.
මෙවැනි උපක්‍රම යොදා ගනිමින් හැකිතාක් කාල වේලාව ඉතිරි කර ගනිමින් මෙම චිත්‍රපටය ප්‍රදර්ශනයේ යෙදුනු සිනෙසිටි පාලකයින්ට ද සිනමා ලෝලීන්ගේ “සිවාජි” පිපාසය සංසිඳු වීම සඳහා තවත් සතියක් දෙකක් ගත වූ බව මම දනිමි.
කන්තෝරුවේ අනිකුත් වැඩ කටයුතු ද හේතු කොට ගෙන“සිවාජි” නැරඹීමේ ව්‍යාපෘතිය අත්හිටවීමට මා හට සිදුවිය. ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට චිත්‍රපටයක් නොබලා චිත්‍රපටයක් බලන්නට යාමේ කටයුත්ත පමණක් ලියා හිත සනසා ගැනීමට සිදු වුයේ එබැවිනි.
පසු දිනක මේ ගැන කතා කළ කැලුම් පාලිත මහීරත්න පැවසුවේ ඉන්දියාවේ “සිවාජි” ප්‍රදර්ශනය ආරම්භ කළ මොහොතේ සිටම ප්‍රේක්ෂකයින් වේදිකාවට ගොඩ වී තිරයේ පතිත වූ රැජිනිකාන්ත්ගේ රූපය අත ගාන්නට වූ බවය.
කැලුම් ඒ ගැන තමා අසල සිටියෙකුගෙන් ඇසු විට ඔහු පවසා ඇත්තේ “ඇයි? උඹලගේ රටේ එහෙම කරන්නේ නැද්ද”? කියාය.
