සුප්රකට රයිගම් ටෙලි සම්මාන උළෙල මාර්තු විසි එක්වන දින අගනුවර නෙළුම් පොකුණ රඟහලේ දී 16 වැනි වරටත් පැවැත්වෙන්නේ රට තුළ ඉතා තීරණාත්මක වකවානුවක් ඇති වී තිබෛන මොහොතකදී ය. මේ කියනු ලබන ‘තීරණාත්මක වනවානුව’ ලෙස අප අදහස් කරන්නේ පවතින දේශපාලන වාතාවරණයේ උණුසුම ගැන නොවේ. එයින් අදහස් කරනු ලැබුවේ සංස්කෘතිමය වශයෙන් අද අප වැටී ඇති සහ වැටෙමින් පවතින භයානක තත්ත්වය පිළිබඳව ය. ඒ නිසා මෙය සමස්ත ජනතාවගේ ම ඔළුගෙඩි අරබයා ඇති වූ ගැටලුවකි.
මිනිසුන්ගේ ඔළුගෙඩි ඇති කිරීමේ හෝ නැති කිරීමේ හෝ කුරුවල් කර දැමීමේ ප්රධාන සාධකය බවට අද පවත්වී තිබෙන්නේ ටෙලි නාට්යය බව අවිවාදිතය. එතරම් බරපතල ලෙස ටෙලි නාටකය නම් කලා මාධ්ය සකල ජනතාවගේ ම ආධ්යාත්මය මෙහෙයවීමේ හැකියාව අත්පත්කර ගෙන තිබේ. විනාඩි තිහක කලා නිර්මාණයකට අයිති කාල පරිච්ඡේදයෙන් විනාඩි දහයකටත් වඩා තමාට කැමති ඕනෑම දෙයක් විකුණා ගැනීම පිණිස අවස්ථාව උදාකර ගැනීමට මුදලාලිලාට හැකියාව ලැබී තිබෙන්නේ එසේ කුරුවල් වූ මනසට ඇතුල්වීම ඉතා ලෙහෙසි පහසු කරුණක් බවට පත්වී ඇති නිසා ය. නමුත් මිනිස් ප්රජාවගේ සිත්සතන් උදෙසා ඒ සා බලපෑමක් කළ හැකි තත්ත්වයේ තිබෙන අප රටේ ටෙලි නාටකය මගින් සිදුවන්නේ මිනිසා ඇති කිරීම නොව, නැතිකර දැමීම ය.
මෙනයින් බලන කළ මොනයම් හෝ සංවිධානයක් මගින් ටෙලි නාට්ය කලාවේ ප්රගමනය උදෙසා සම්මාන ප්රදානයක් සිදුකිරීම යනු ඉතා පැහැදිලිව ම ජාතික මෙහෙවරකි. ශ්රී ලංකාවේ වාර්ෂිකව පවත්වනු ලබන අනිකුත් ප්රධාන පෙළේ ටෙලි සම්මාන උළෙලවල් මෙන් ම ‘රයිගම් ටෙලි’ සම්මාන උළෙල ද එකී ජාතික මෙහෙවරෙහි වැදගත් කාර්යය භාරයක් ඉටු කරන්නෙකි.
එකී සම්මාන උළෙල පිළිබඳව මෙවන් සටහනක් ලිවීමේ හේතුව වන්නේ උළෙලේ සමාරම්භකයා වන ආචාර්ය රවි ලියනගේ යනු සාර්ථක ව්යාපාරිකයෙකු මෙන් ම දේශහිතෛෂී විද්වතෙකු බව ද අප හොඳින්ම දන්නා බැවිනි. රටක දියුණුව උදෙසා මනා ආධ්යාත්මික පෝෂණයකින් යුත් ධනාත්මක හැඟීම් සහිත ඔළුගෙඩි පරම්පරාවක අවශ්යතාවය අප කාටත් වඩා හොඳින් ඔහු දන්නා නිසා ය.
නමුත් පවතින යථාර්ථය වන්නේ නිවසක සිටින අකුරු නොදන්නා කුස්සි අම්මාගේ පටන් විශ්වවිද්යාල ආචාර්ය මහාචාර්යවරු දක්වා වූ සකල විධි වෘත්තීන්හි යෙදෙන හැම කෙනෙකුම පාහේ කුමන ආකාරයෙන් හෝ කිසියම් ටෙලි නාටකයක් සඳහා ඇබ්බැහිව සිටීමය. මේ අනුව පෙනී යන්නේ රටේ සමස්ත ප්රජාව ම වාගේ ජීවිතය දකින්නේ ටෙලි නාට්ය තුළින් බවටය.
මෙතනදී බරපතල ම ගැටලුව වන්නේ බොහෝ ටෙලි නාට්ය තුළින් ජීවිතයයි කියා ප්රතිනිර්මාණය කරන්නේ කුමක්ද යන්න ය.
සපුරාම සැබෑ ජීවිතයෙන් ඔබ්බට ගියා වූද, ජීවිතය යනු කාලකණ්ණි ක්රියාදාමයන් ගෙන් පමණක් පිරුණා වූ ද, මොනම ශිල්පීය ලක්ෂණයකින්වත් ප්රේක්ෂකයාට ආනන්දයක් නොලැබෙන්නාවූද, කලාව අරබයා තමාගේ වින්දනය නම් මෙන්න මේ යයි සෙසු ලෝකයාට දැන ගන්නට ඉඩ සලසන්නාවූද තත්ත්වයක් හැරෙන්නට ඉන් උදාවන වෙන සෙතක් නම් ටෙලි නාට්ය තුළින් දක්නට ලැබෙන්නේ නැත .
මෙවැනි පසුබිමක් යටතේ නිර්මාණශීලී නාට්ය කරුවන් ඇගයීම යනු සමස්ත සමාජයේම ප්රගමනයට දායකවීමක් වන්නේ එහෙයිනි.
සමාජ ප්රගමනය ගැන දැඩි ලෙස සිතන අර්ථපතියෙකු ලෙස ඔහු විසින් පවත්වන සම්මාන උළෙලින් වඩාත් සාධාරණ විනිශ්චයක් ජනතාව බලාපොරොත්තු වන්නේ නම් ඒ ඔහුගේ ප්රතිපත්ති ගැන ජනතාව තුල වූ විශ්වාසයට කෙරෙන ගෞරවයක් වශයෙන් විනා වෙනත් අරමුණකින් නොවේ.
මෙවර සිය ගෞරවනීය විනිශ්චය මණ්ඩලය ලෙස ඔහු විසින් තෝරාගෙන ඇති බුද්ධදාස ගලප්පත්ති, රවීන්ද්ර ගුරුගේ , අරුණ ගුණරත්න, රංග දිසානායක, ජයනාත් ගුණවර්ධන, සම්මානිත මහාචාර්ය ආරියරත්න කලුආරච්චි, මහාචාර්ය අජන්තා හපුආරච්චි, හංසමාලා රිටිගහපොළ, ජයන්තා රුක්මණී සිරිවර්ධන, සහ අබ්දුල් හමීඞ් යන සාමාජික සාමාජිකාවන් දෙස බලන කල මේ විස්වාසය පිළිබඳව කිසිවකු සැක පහල කළ යුතු නැතැයි අපට සිතේ . මක්නිසාද යත් රූපයත් ශබ්දයත් සංකලනයෙන් නව අරුතක් ජනිත කරවීම පිළිබඳව පමණක් නොව, ඒ කාරණය සොයාගත් මිනිසුන්ගේ කාල වකවානුවේ පටන් අද දක්වා විෂය පිළිබඳ යාවත් කාලීනවන පිරිසකගෙන් සමන්විත වූත් උදේ හවස මුණ ගැසෙන බැවින් කෙසේ හෝ සම්මානයක් දිය යුතුයයි සිතන්නන් සහ දෙකයි පණහේ මෙලෝ ඩ්රාමා වලට කඳුළු සලන්නන් අයත් නොවූවවූත් මෙම ජූරි සභාවෙන් ඒ ජනතා යුතුකම ඉටුවනු ඇතැයි අපි විශ්වාශ කරමු.
බයිසිකල් තරගයක් ආකාරයට කලා නිර්මාණ විනිශ්චය කළ නොහැකි බැවින් එය අවසානයේ විවිධ පරස්පරතා තිබිය හැකි බව අපි දනිමු.
අපගේ ගැටලුව නම් කොතරම් නිවරදිව සම්මාන ලැබුනත්, සම්මාන උත්සව නොතිබූ කාලයේ තිබූ දියුණුවවත් අද මේ ටෙලි නාට්ය තුළ දක්නට නොලැබීම ය.
එ නිසා ආචාර්ය රවි ලියනගේ වැනි අර්ථපතියන් ඒ සඳහා සම්මාන ප්රධානයෙන් ඔබ්බට ගිය ක්රම වේදයකට යොමු විය යුතු බව අපගේ අදහසයි.