කැලණිය විශ්වවිද්යාලයේ නාට්ය හා රංග කලා සහ ප්රතිබිම්බ කලා අධ්යයන අංශයේ ජ්යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය ප්රියංකර රත්නායක විසින් නිෂ්පාදනය කරන 'රතු වෙස්මුහුණු' නාට්යය මාර්තු 05, 06 දෙදිනවල සවස 7.00 සිට ලයනල් වෙන්ඩ්ට් රඟහලේදී රංගගත වීමට නියමිතය.
මේ පිළිබඳ අදහස් දන්වමින් ප්රියංකර රත්නායක. "රතු වෙස් මුහුණු වේදිකා නාට්යය සොකොෆ්ලීස්ගේ ඊඩිපස් රජ නාට්යයේ අනුවර්තනයක් විදියට දක්වන්න පුළුවන්. 2001 දී මම ඊඩිපස් රජ නාට්යය විශ්වවිද්යාලයේ ශිෂ්ය පිරිස සමඟ නිෂ්පාදනය කළා. ඒ නාට්යයේ පිටපත නැවත රතු වෙස්මුහුණු නමින් මං නිෂ්පාදනය කළා. ඇත්තටම රතු වෙස් මුහුණු නාට්යයේ ප්රධාන තේමාව බවට පත්වන්නේ උද්දච්චකම හා ආඩම්බරකම මූලික කරගෙන ඇතිවෙන පුද්ගල ඛේදවාචකයත් පුද්ගලයාගේ අධ්යාත්මයේ ඛේදවාචකයත් විතරක් නොවේ එය සමාජමය ඛේදවාචකයක් දක්වා වර්ධනය වෙනවා. අද සමාජයේ තිබෙන සමාජ, ආර්ථික, දේශපාන අර්බුද ඇතුළේ පුද්ගලයා අසරණභාවයට පත්වෙනවා. විවිධ තත්ත්වයන් හමුවේ බලය ලබාගැනීම හා එය පවත්වාගෙන යාම ඇතුළෙ ඇතිවන අරගලය ගැන මේ නාට්යයේදී සාකච්ඡා කරනවා.
මං නිෂ්පාදනය කරපු ‘අද වගේ දවසක ඇන්ටිගනී’ නාට්යය ඇතුළෙත් කතා කරන්නේ මේ පුද්ගල සමාජ ඛේදවාචකය ගැන. සමාජයේ කාලීන තත්ත්වයන්ට සාපෙක්ෂව මිනිසුන්ගේ අභ්යන්තර අරගලයත් මේ නාට්යයට තේමා වුණා. ඒ වගේම වෘත්තිමය රංගන ශිල්පීන් වගේම කැලණිය සරසවියේ ආදි විද්යාර්ථින් වූ දක්ෂ රංගන ශිල්පීන් මේ නාට්යයට රංගන දායකත්වය දක්වනවා. ගිහාන් ප්රනාන්දු, නිරෝෂන් විජේසිංහ, උමයංගනා වික්රමසිංහ, සමාධි ලක්සිරි, ප්රේමරත්න තෙන්නකෝන් වගේ වෘත්තිමය රංගනශිල්පීන් මේ නාට්යයේදී රංගන දායකත්වය දැක්වුවා. ඒ වගේම මාර්තු 07 වන දා ‘අද වගේ දවසක ඇත්ටිගනී’ නාට්යයට එකොළොස් වසරක් සපිරෙනවා. ඒ නිමිත්තෙන් එම නාට්යයත් රංගගත වෙනවා.”
ප්රියංකර රත්නායක නාට්ය කලාව පිළිබඳව ශාස්ත්රිය පර්යේෂණ සිදු කරයි. ඔහු සඳහන් කරන්නේ නාට්ය කලාව අවශ්ය වන්නේ සමාජයේ මිනිසුන්ගේ සබුද්ධිකභාවය, විඥානය හා සමාජ අවබෝධය පුළුල් කිරිමට බවයි. වර්තමානයේ කලාකරුවා, එම කාර්යභාර්ය ඉටු කිරීමෙහිලා කටයුතු කළ යුතු කාලය එළඹ තිබේ. ගුණාත්මක හා අර්ථාන්විත නාට්ය කලාවක් බිහි කිරීමට සහ සබුද්ධික ප්රේක්ෂකාගාරයක් නිර්මාණය කිරීමට උසස් කලාකෘති සමාජගත කිරීම කාලීන අවශ්යතාවයක් බවට පත් වී ඇත. වේදිකා නාට්ය කලාව හා ටෙලිනාට්ය කලාව අතර පවතින අරගලය සුබදායි මාර්ගයකට ගෙන ඒම උදෙසා වේදිකාව තුළින් ලබාගත හැකි පන්නරය අති විශාල බව ඔහුගේ විශ්වාසයයි. තාක්ෂණය හා වේගයෙන් ඉදිරියට යන අධිවේගී ලෝකය තුළ කලාවෙන් මිනිසාගේ අධ්යාත්මය පෝෂණය කළ හැකිය. මිනිසුන්ගේ චින්තනය වෙනස් කිරීමෙහිලා කලාවේ දායකත්වය අවශ්ය වේ.
ලාංකේය ප්රේක්ෂකාගාරය කෙරෙහි ග්රීක නාට්යයත් තුළින් ලැබෙන ජීවිත පරිඥානය කාලීන සමාජයට සාපේක්ෂව ස්වතන්ත්ර වශයෙන් අර්ථකතනය කිරීම අද වගේ දවසක ඇන්ටිගනි, රුතු වෙස්මුහුණු නාට්යන්ගේ මූලික අරමුණයි.
අද වන විට රංගන කලාවේ හා නාට්ය කලාවේ ගුණාත්මකභාවය ගිලිහී යාම සම්බන්ධයෙන් ප්රියංකර රත්නායකයන් දරන්නේ මෙවැනි අදහසක්.
අද නාට්ය කලාව ඇතුළේ තියන ඛේදවාචකයට මුල්වෙලා තියෙන්නේ හැදෑරීමකින්, පදනමකින් තොරව ලාභ ලැබීම පමණක් අරමුණු කරගෙන නාට්ය වගේම ටෙලිනාට්යය නිෂ්පාදනය කිරීම නමුත් විය යුත්තේ එය නොවෙයි. නිසි හැදෑරීමක් සහිතව ක්ෂේත්රයට පැමිණීමෙන් තමයි හොඳ නිර්මාණකරුවෝ බිහිවෙන්නේ. ඒ සඳහා විධිමත් ලෙස ශිල්පය ප්රගුණ කළ යුතුයි. විශ්වවිද්යාල හෝ වේවා වෙනත් විධිමත් ආයතන, පුද්ගලයින් ඇසුරේ අත්දැකීම් ලබාගැනීම හා ඒ තුළින් නිර්මාණකරණයට පිවිසීම තමයි සිදු කළ යුත්තේ. නවකයන්ටත් ඒ පිළිබඳව උනන්දුවක් සහ අවබෝධයක් තිබිය යුතුයි. දියුණු ලෝකයක කලාව ඉගෙන ගන්න එක දුෂ්කර නැහැ. නමුත් හොඳ කලාකරුවෙක් වෙන්න කැපකිරීමත් සහ හොඳ හැදෑරීමක් තියෙන්න ඕනේ. ඒ විදිහට තමයි නාට්ය කලාව අර්ථාන්විත පවත්වාගෙන යා හැකි වන්නේ.”