ආර්ථික සංවර්ධනයට සමගාමිව බියෙන් සැකෙන් තොරව ජීවත් වීමට හැකි නම් එකී රට සැම අතින්ම සංවර්ධිත රටක් බවට පත් වනු ඇත. එකී සංවර්ධන ඉලක්කය වෙත අපේ රට මේ වන විට ළං වෙමින් ඇත්තේ ඉතා ශීඝ්රයෙනි. දකුණු ආසියාතික කලාපයේ අඩුවෙන්ම අපරාධ දැන් සිදු වන්නේ අපේ රටේය. කොළඹ සහ ඒ අවට තදාසන්න නගර කිහිපයක් ආශ්රිතව ක්රියාත්මක වන පාතාලයේ සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන් කිහිපදෙනකු විසින් පතුරුවන ලබන භීෂණය හැරුණු කොට දැන් අපේ රටේ අපරාධ භීතිකාවක් නැති තරම්ය. එකී සංවිධානාත්මක අපරාධකරුවන් කිහිප දෙනාගේ හැසිරීම පවා අපරාධවල ඉහළ වර්ධනයකට බලපෑමක් එල්ල කරන්නේ නැති තරම්ය. මෙවර ජනාධිපතිවරණ සමයේදී එකී අපරාධකරුවන් ප්රධාන අපේක්ෂකයන් වටා එක් වී මැතිවරණ භිෂණයක් මව තැයි මුලින් අනුමාන කළත් ප්රධාන අපේක්ෂකයන් සියලු දෙනාම අපරාධකරුවන් ප්රතිකේෂප කිරීම නිසා මෙවර ජනාධිපතිවරණයේදී නියපොත්තක හානියක් වාර්තා නොවීය. ඉකුත් මැතිවරණවලදී නම් රටේ රජ කළේ අපරාධකරුවන්ය. මෙවර අපරාධකරුවන්ට සිදු වන්නේ සියලු දේශපාලනඥයන් අපරාධකරුවන්ව ප්රතික්ෂේප කිරීම නිසාම මුලුගැන්වී සිටීමටය.
ජනතාවට අපරාධ සදහා යම් බියක් ජනිත වන්නේ ඔවුන් ඒ අපරාධ සිදු කරන බිහිසුණු ක්රම නිසාය. එකී අපරාධ ජනමාධ්යයෙන් දිගින් දිගටම වාර්තා කිරීම් මඟින්ද ඒ බිය තීව්ර වනු ඇත. ඒ හැරුණු කොට සමස්තයක් ලෙස ගත් කල එදාට වඩා දැන් අපේ රටේ අපරාධවල පැහැදිලි අඩු වීමක් පොලිස් සංඛ්යා දත්ත අධ්යයනයේදී පෙනී යයි.
විවෘත ආර්ථිකය මෙරටට හදුන්වාදීමට පෙර 1975 වසරේ අපේ රටේ මිනිස් ඝාතන, මංකොල්ලකෑම්, ස්ත්රී දූෂණ, පැහැර ගැනීම්, ගිනි තැබීම්, ඝාතන ප්රයත්න, බරපතළ තුවාල කිරීම් වැනි දරුණු ගණයේ යැයි සැලකෙන ග්රහණ අපරාධ 62,548ක් රට තුළ සිදු වූ බවට වාර්තා වී තිබිණි. ඒ අතර ඇති මිනිස් ඝාතන ගණන පමණක් 996කි. ඝාතන ප්රයත්න ප්රමාණය 368කි. ඊට අමතරව කොල්ලකෑම් 5,041ක්ද, නිවෙස් බිඳ දේපොළ සොරාගැනීම් 13,252ක්ද, පැහැරගැනීම් 123ක්ද, පහර දී බරපතළ තුවාල කිරීම් 2,702ක්ද, කැපෙන ආයුධවලින් පහරදීම් 7,230ක්ද ඇති බැව් සංඛ්යා දත්ත විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යයි. එකී විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යන වැදගත් කරුණක් වන්නේ දිනකට බරපතළ ගණයේ අපරාධ 171ක් එකල සිදු වූ බවය. එකල පැයකට අපරාධ 07ක් වත් රටේ සිදුව ඇතැයිද මෙහිදී පෙනී යන කරුණකි.
විවෘත ආර්ථිකය හඳුන්වා දීමට පෙර තත්ත්වය එසේ වූවත් 1975න් වසර 10කට පසු -එනම්: 1985 වසර වන විට- එකී අපරාධ සංඛ්යාව වාර්තා වන්නේ 51,489ක් ලෙසිනි. ඒ අනුව දිනකට සිදු වන අපරාධ සංඛ්යාව 141කි. එය 1975 වසරේ පැවති තත්ත්වයට වඩා අඩු සංඛ්යාවකි.
මේ තත්ත්වය 1995 වසරේදී තවත් වෙනසකට ලක් වන්නේ සංඛ්යාත්මකව අපරාධ තරමක වැඩි වීමක් පෙන්නුම් කරමිනි. ඒ සංඛ්යාව 53,062කි. ඒ අනුව දිනකට සිදු වන අපරාධ සංඛ්යාව 145කි.
රටේ අපරාධවල හැසිරීම 1975 වසරින් පසු 1976ත් 1979ත් වසර අතර ගන්නේ ඉතා පහළ අගයකි. මෙතෙක් ඉතිහාසයේ අඩුම අපරාධ සංඛ්යාවක් වාර්තා වී ඇත්තේද එකී කාලයේදීය. ඒ 1978 සහ 1979 යන වර්ෂවලය. එහෙත් 2005 වසරින් පසු වසර 8ක්ම එක දිගට රටේ අපරාධවල හැසිරීම වෙනත් වර්ෂ හා සැසඳීමේදී ඇත්තේ තරමක් ඉහළ අගයකිනි. පොලිස් සංඛ්යාදත්තවලට අනුව 2005 වසරේ අපරාධ වාර්තා වී ඇත්තේ 59,391කි. එහෙත් 2015 වසරින් පසු පෙන්නුම් කරන්නේ රටේ සමස්ත අපරාධ සංඛ්යාත්මකව ඉතා පැහැදිලි ලෙස අඩු වීමකි. පැවති තත්ත්වය හා සාපේක්ෂව සැසඳීමේදී පෙනී යන්නේ 2015 වසරින් පසු මේ වන විට සමස්ත අපරාධ වාර්තා වීම් සියයට හතළිකට වැඩි ප්රතිශතයකින් අඩු වී ඇති බවයි.
එසේ රටේ සමස්ත අපරාධ පැහැදිලි ලෙස අඩු වන විට ජනතාවට මරණ බියද පහව යමින් ඇත්තේ රටේ සිදු වන මිනිස් ඝාතනද ඊට සමගාමීව පතා පහළ අගයක් ගන්නා බැවිනි. 1975 වසරේදී 996ක් වූ මිනිස් ඝාතන ගණන 2009 වසර වන තුරුම පැවැතියේ දහසේ සීමාව ඉක්මවා ගොසිනි. 1999, 2000 සහ 2001 වසරවල මිනිස් ඝාතන සංඛ්යාව පැවතියේ දෙදහසේ සීමාවද ඉක්මවමිනි. යුද්ධමය කටයුතුවලදී සහ භීෂණ වකවානුවේදී සිදු වූ ඝාතන හැරුණු කොට ගෙවී ගිය දශක හතරක කාලයේ වැඩියෙන්ම මිනිස් ඝාතන සිදු වූ කාලවකවානුව ලෙස සැලකෙන්නේ එම වර්ෂ තුනය. ඒ අතරින්ද ඉහළම මිනිස් ඝාතන සංඛ්යාවක් වාර්තා වන්නේ 2000 වසරේදීය. ඒ සංඛ්යාව 2,207කි.
මේ තත්ත්වය දැන් කණපිට පෙරළී හමාරය. 2018 වසරේ අපරාධ සංඛ්යා දත්තවලට අනුව රටේ සිදුව ඇති සමස්ත මිනිස් ඝාතන ගණන 489කි. 2017 වසරේ ඒ සංඛ්යාව 486කි. 2016 වසරේ එය වාර්තා වන්නේ 530ක් වශයෙනි. මේ ආකාරයට රටේ සිදු වන මිනිස් ඝාතන ඇතුළු විවිධාකාර අපරාධ සංඛ්යාත්මකව අඩු වන විට ගොඩනැඟෙන්නේ බියෙන් සැකෙන් තොර සමාජයකි. මේ වන විට රටේ ගොඩනැඟෙමින් ඇත්තේ ඒ සමාජයයි.
පොලිස් සංඛ්යා දත්ත විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යන සුවිශේෂ කරුණක් වන්නේ 2010 වර්ෂයට පෙර වැඩිම මිනිස් ඝාතන සංඛ්යාවක් සිදු වූයේ උතුරු සහ නැඟෙනහිර පළාත් ආශ්රිතව බවයි. රටේ සිදු වූ සමස්ත මිනිස් ඝාතනවලින් සියයට 40ත්-50ත් අතර ප්රමාණයක් සිදු වූයේ උතුරු සහ නැඟෙනහිර පළාත් ආශ්රිතවය. 2006 වසරේ ඒ සංඛ්යාව 50%ද ඉක්මවා තිබිණි.
එහෙත් දැන් වැඩියෙන්ම මිනිස් ඝාතන සිදු වන්නේ බස්නාහිර සහ වයඹ පළාත් ආශ්රිතවය. බස්නාහිර පළාතේ ගම්පහ දිස්ත්රික්කයෙහිද, වයඹ පළාතේ පුත්තලම දිස්ත්රික්කයෙහිද මේ වන විට සංඛ්යාත්මකව මිනිස් ඝාතනවල වැඩි වීමක් දක්නට ඇත. ඒ සෙසු දිස්ත්රික්කවලට සාපේක්ෂවය. සමස්තයක් ලෙස ගත් කල සෙසු පළාත් හා සාපේක්ෂව සැසඳීමේදී මේ පළාත් දෙකෙහිද මිනිස් ඝාතන ඇත්තේ පෙර වර්ෂවලට වඩා ක්රමික අඩු වීමකි.
ගෙවී ගිය දශකයේ රටේ වූ සමස්ත මිනිස් ඝාතන සිදුව ඇති රටාව අධ්යයනය කිරීමේදී ඉතා පැහැදිලිවම හෙළි වන කරුණක් වන්නේ වැඩියෙන්ම ඝාතනයට ලක්ව ඇත්තේ රැකියා විරහිතයන් බවයි. ඒ සංඛ්යාව 2,252කි. ඊට පසු වැඩියෙන්ම ඝාතනය වී ඇත්තේ ධීවර, සත්ත්ව පාලන, කෘෂිකර්මාන්තයේ නිරත වූවෝය. ඒ ගණන 1,326කි. වැඩියෙන්ම ඝාතනය වන වෘත්තිකයන් වන්නේ රටේ නිෂ්පාදන ක්රියාවලීන්ට සම්බන්ධ වෘත්තීන්වල නිරත වන්නෝය. ඒ සංඛ්යාව 749කි. අනතුරුව වැඩියෙන්ම ඝාතනයට ලක්ව ඇත්තේ යුද හමුදා සාමාජිකයෝය. ඒ සංඛ්යාව 618කි. ඊට අමතරව නාවික හමුදාවේ 45 දෙනකුද, ගුවන් හමුදාවේ 36 දෙනකුද, පොලිසියේ 195 දෙනකුද ගෙවී ගිය දශකයේදී ඝාතනය වී තිබේ. පෞද්ගලික ආරක්ෂක අංශවලට සම්බන්ධ වූවන් 179 දෙනකුද මේ කාලයේදී ඝාතනය වී ඇතැයි සංඛ්යා දත්ත විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යයි.
එකී සංඛ්යා දත්තවලට අනුව කාර්මික ක්ෂේත්රවල සේවයේ නිරතව සිටින්නන් 242 දෙනකුද, වෙළෙඳ සේවකයන් 488 දෙනකුද, පවිත්රතා වැනි සේවා සපයන්නන් 214 දෙනකුද, විවිධ විශ්රාමිකයන් 177 දෙනකුද, ශිෂ්යයන් 219 දෙනකුද ගෙවී ගිය දශකයේදී ඝාතනය වී තිබේ.
මේ කාලය තුළ අඩුවෙන්ම ඝාතනය වී ඇත්තේ දේශපාලකයෝය. ඒ ගණන 35කි. පරිපාලන සහ විධායක නිලධාරීන් ඊට පසු අඩුවෙන්ම ඝාතනය වී තිබේ. එම ගණන 56කි. ලිපිකරුවන් සහ ඒ ආශ්රිත රැකියාවන්වල නිරතව සිටින්නෝද අඩුවෙන්ම ඝාතනය වන වෘත්තිකයන් අතර සිටිති. ගෙවී ගිය දසකයේ එකී වෘත්තිකයන් ඝාතනය වී ඇත්තේ 92 දෙදෙනෙක් පමණි.
මේ කාලය තුළ වැඩිම මිනිස් ඝාතන සංඛ්යාවක් සිදුව ඇත්තේ වෙඩි තැබීම්වලිනි. ඒ ගණන 2366කි. ඝාතන 1269ක්ම කර ඇත්තේ ටී-56 වැනි ස්වයංකීය ගිනි අවිවලින් වෙඩි තබාය. පිස්තෝලවලින් වෙඩි තබා කර ඇති ඝාතන ගණන 673කි. ඊට අමතරව උල් පිහිවලපින් ඇන පුද්ගල ඝාතන 1258ක්ද, වෙනත් කැපෙන ආයුධවලින් පහර දී ඝාතන 1,929ක්ද, පොලුවලින් පහරදී ඝාතන 1,104ක්ද මොට ආයුධවලින් පහරදී ඝාතන 746ක්ද ගෙවී ගිය දසකය තුළ සිදු වී තිබේ.
එකී සංඛ්යා දත්තයන්ට අනුව මේ කාලය තුළ අඩුම මිනිස් ඝාතන ගණනක් සිදුව ඇත්තේ බඳින තුවක්කුවලිනි. ඒ ගණන 91කි. ඊට අමතරව පිලිස්සුම්කාරක මඟින් ඝාතන 243ක්ද, පහර දී කළ ඝාතන 586ක්ද බෝම්බ ඇතුළු පුපුරන ද්රව්යයොදා ගනිමින් කළ මිනිස් ඝාතන 405ක්ද වේ.
මේ කාලය තුළ අඩුවෙන්ම මිනිස් ඝාතන සිදුව ඇත්තේ කුල භේද මුල් කරගනිමිනි. කුල භේද හේතුවෙන් මෙකී දසකය තුළම ඝාතනය වී ඇත්තේ එක් පුද්ගලයෙක් පමණි. ඒ 2014 වසරේදීය. ආගමික ගැටුම් මුල් කරගනිමින්ද 2011 වසරේදී දෙදෙනකු මියගොස් ඇති අතර, ජාතිභේද හේතුවෙන් තිදෙනකු මේ කාලයේ මියගොස් තිබේ.
ජාති ආගම් කුල භේදවලට අමතරව අඩුවෙන්ම ඝාතන සිදුව ඇත්තේ ඊර්ෂයාව හේතුවෙනි. ඒ ගණන 9කි. එසේම වැඩිම මිනිස් ඝාතන සංඛ්යාවකට මුල් වී ඇත්තේ කාලයක් තිස්සේ පවතින කෝන්තරයන්ය. කොන්තර හේතුවෙන් ඝාතනය වූවන්ගේ ගණන 1,460කි. ඊළඟට වැඩියෙන්ම ඝාතන සිදුව ඇත්තේ හදිසි කෝපය නිසාය. ඒ සංඛ්යාව 1,071කි. පවුල් ආරවුල් හේතුවෙන්ද අපේ රටේ සැලකිය යුතු ඝාතන ගණනක් සිදු වන බව සංඛ්යා දත්තයන් විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යයි. ගෙවී ගිය දසකය තුළ පවුල් ආරවුල් මුල් කරගනිමින් සිදු වුණු ඝාතන ගණන 1,003කි.
ගෙවී ගිය දසකය තුළ සිදුව ඇති ඝාතන 6,109න් ඝාතන 13ක්ම වාර්තා වී ඇත්තේ සාධාරණ හේතූන් මත සිදුවූ ඝාතන ලෙසිනි. ත්රිකෝණමිතික ප්රේම සම්බන්ධතා මුල් කරගනිමින් ඇති වන ඝාතන ගණන 172කි. දූෂණය කර කාන්තාවන් ඝාතනය කිරීම් 132ක්ද ළමා ඝාතන 136ක්ද මේ කාලය තුළ සිදුව ඇත. කොල්ලකෑම් අතර තුර සිදුවූ ඝාතන ගණන සටහන් වන්නේ 306ක් ලෙසිනි. එසේම බීමත්කම නිසා ඝාතන 247ක්ද මත්ද්රව්ය මුල් කරගනිමින් ඝාතන 45ක්ද සිදුව තිබේ.
පොලිස් සංඛ්යා ලේඛන විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යන තවත් සුවිශේෂ කරුණක් වන්නේ ඝාතකයන් 117 දෙනකු ගෙවී ගිය දසකය තුළ සියදිවි හානි කරගෙන ඇති බවයි. එසේම ඝාතකයන් 59 දෙනකු හදිසි අනතුරුවලින් මිය ගොස් ඇති අතර, 31 දෙනකු උන්මන්තකයන් බවට පත්ව ඇත.
මිනිස් ඝාතකයන්ට අධිකරණයෙන් හිමි වන දඬුවම්වලට අමතරව මේ ආකාරයට ස්වභාවධර්මයෙන්ද දඬුවම් හිමි වන විට අපේ රටේ මිනිස් ඝාතන මෙන්ම සෙසු අපරාධ විසඳීමේ ප්රතිශතයද මේ වන විට 80%කටත් වඩා ඉහළ ගොස් හමාරය. ඒ අපරාධකරුවන්ට අපරාධයක් කර දැන් සැඟව සිටින්නට ඉඩක් නැති බව පසක් කරමිනි.