දැනෙන විඩාව මඟ හරින්න නම් ගිමන් හැරිය යුතුමයි. වීදිය කෙළවර බංකුව මත වාඩි වුණු මට ඒ අවට හැම ඉසව්වට ම මගේ නෙත් දිව යන බව නොතේරුණාම නොවෙයි. එහෙම දිව ගිය ඇස් ඒ පුංචි සහෝදරයා අසල රැඳුණේ අනවසරයෙන්.
ඈත අහස දිහා නෙත් යොමාගෙන ඔහු අපූරු රංගනයක යෙදෙනවා. ඔහු දකින්න හදන දසුන හොයාගෙන මගේ දෙනෙත් වෙහෙසෙනවා. සුළඟත් එක්ක එකතු වුණු වර්ණවත් සරුංගලයක් තාලයකට අහසේ රඟ දෙනවා. ඒ සරුංගලයේ හිමිකරු ඔහුයි. එහි වර්ණ නිසා අහසත් හැඩ වෙලා. වරෙක එක් අන්තයකට පාවෙලා යන සරුංගලය තවත් වරෙක හුන් තැනම රටා මවනවා. එක් අතක දිගු යොතක්. ඒ යොතෙන් සරුංගලයට රිසි තරම් දුර පාවෙන්න ඉඩ හැරලා ඒ දිහා බලාන ඉන්නවා. ආපසු හෙමින් හෙමින් යොත තමන්ගේ සමීපයට ගනිද්දී නිදහසේ පාවී ගිය සරුංගලයට දැනෙන්ට ඇති තමන් නිදහස් නැහැ කියන වග. එක් අතකට ඔහු එය අඟවනවා වෙන්නත් පුළුවන්; “ ඔබට පාවී යන්න වුවත් හැක්කේ මා දෙන දුරකට විතරක් කියා.”
අපට නොදැනුණත් මේ පවන වේගයෙන් හමා යනවා. හැම මොහොතක ම දාහය නිවන නිසා මඳනල කියා අපි හිත් රවටා ගන්නවා නොවෙයි ද...? ඒ සිතිවිල්ල සත්‍යක් ම කියන දේ පසක් කරමින් දෝ සුළඟ වේගයෙන් හමා යන්න වෙලා. හෙමින් හෙමින් පා වුණු සරුංගලය දැන් වේගයෙන් හමා යන සුළඟට එකතු වෙලා. ඒ දිහාවටම ඇදී යද්දී මගේ අසල උන්නු ඔහු ඒ පාවෙන සරුංගලය පිටුපස දිව යනවා. මොන තරම් වෙහෙසක් ද...? ඔහු මඳ වෙලාවකට පෙර වින්ඳ ඒ නිදහසේ සතුට ඒත් එක්කම ඈතට පලා ගිහින්. ආපහු ඔහු මා අසලින් වාඩි වෙලා; ඔහුත් ගිමන් හරිනවා. 
“ අපරාදේ මගේ මහන්සිය... ” ඒ පසුතැවිල්ලකින් බිඳුණූ හඬක්.
“ සුළඟ නිසා සරුංගලය ඈතට ගියා නේද...?”
“ ඔව්. ඈතට ම ගියා. මම හරි පරිස්සමට උණ කූරු සුද්ද කළා; ඒවා සීරුවට එකට එක් කළා; ඒ විතරක් නෙවෙයි ලස්සන පාට තෝරලා සව් කොළ ගෙනත් ඇළෙව්වේ; ගැට ගහපු නූල හොඳම එකක්. ” ඒ ඇස් බර වෙලා. “ ඒ තරම් නූල ශක්තිමත් නම් ඇයි සරුංගලය කඩාගෙන ගියේ...?” ඔබ රිදවන අදහසකින් නොවුණත් ඇත්තට ම එය නොවෙයි ද ඇසිය යුත්තේ... ඔහු සුසුම් හෙළන්නේ තමන්ගේ මහන්සිය අපතේ ගිය නිසා ද...? නැත්නම් ආදරයෙන්, සීරුවට හැදූ සරුංගලය ඈතට ගසාගෙන ගිය නිසා ද...?
“ කමක් නැහැ. ආපහු ලස්සන එකක් හදන්න පුළුවන් නේද...? ඇත්තට ම මට ඔබේ හිත සැහැල්ලුවෙන් පිරෙන්නවා දකින්නයි උවමනා කළේ. මම ආපසු අහස දිහා නෙත් යොමද්දී ඔබේ ඒ සරුංගලය සෙමින් පහතට පියාඹනවා. “ අන්න ඒක කඩාගෙන වැටෙනවා; අහුලා ගන්න ආපසු...” ඔබ හැල්මේ ආපහු දුවනවා, ඒ පසු පස්සේ. ඒ බව නොදන්න සරුංගලය තවත් ඈතට පාවී යනවා; යොත නිසා පෙර සීමා වූ නිදහසේ මායිමට ඉහළින් ම. මොහොතකින් ආපසු මා අසල; එක් අතක පාවී ගිය සරුංගලය.
“ මොනවත් වෙලා නැහැ. එක රැල්ලක් විතරයි ගැලවිලා තියෙන්නේ. ඒක ආපහු අලවා ගන්න පුළුවන්...” ඔබේ දෙනෙත් හිස් අහසේ අපූරු රටා මවනවා. ඒ සතුට සුළඟට ඈතට ගෙන යන්න නොහැකිව ඔබ අසළ ම රඳවා සුළඟ යන්න ගිහින්.
පාවෙන්න දෙන්න; සුළඟත් ඔබ අසළ ම රැඳේවි...
