ගඟ හැම තිස්සෙ ම ගලනව. ඒක දන්නෙ නැති දිහෑවකට ඇදෙන දෙයක්. යන්නෙ කොහෙද කියල දන්නෙ නැතත් ඒක ගලනව. වැව හෙල්ලෙන්නෙ නෑ. අක්‍රීයයි. හෙමීට මැරෙනව. හැමදාම මැරි මැරි ඉන්නව. පුනර්ජීවනයක් නෑ. ගඟ කොච්චර කුඩා වුණත් අහස වගේ ලොකුයි. මොකද කවද හරි ඒක මූදට යන හින්ද.
මං හැමදා ම කැමැත්තෙන් හිටියෙ ගලාගෙන යන හැඟීමකට. ඔහේ යන දේකට. ඒක ගලනව. නිරන්තරයෙන් චලනය වෙනව. ජීවයෙන් යුතුයි. එනිසා ගඟ හැතැප්ම දෙකකට එහායින් තිබුණත් ඒකෙ රහ බලන්න මං කලාතුරකින් හරි ගියා.
මං පුරුදුවෙලා හිටිය වැවේ පීනන්ඩ. අපේ සීය ඒකට බයයි. එයා මාව බලාගන්ඩ බෝට්ටුවකට නැගපු අමුත්තෙක්ව සූදානම් කරල තිබුණ. ඔබ හිතාවි මේ ප්‍රාථමික ගමේ තිබුණයි කියන බෝට්ටු මොනවද කියල. ඒක හැඳින්වුණේ ඩොන්ගිය කියල. ඒක ගහක කඳක් හාරල හදාගත්තු එකක් මිසක් වෙන දෙයක් නෙමේ. ඒක රවුම්. ඒකයි භයානකකම. පළපුරුදුකාරයෙකුට ඇරෙන්ඩ ඒක පදින්ඩ බෑ. ඒක ඕනෑම වෙලාවක කැරකිල ගිහිං පෙරළෙන්ඩ පුළුවං. සමතුලිතකම ඩිංගක් අඩු වුණොත් ඒකෙ ඉන්න කෙනා ගඟට පෙරළෙනව.
මම සමතුලිතකම ඉගෙන ගත්තෙ ඩොන්ගිය පැදලයි. කිසිම දෙයක උදව්වක් ගන්ඩ විදියක් නෑ. මං තෝරාගත්තෙ “මැද මාවත”. මොකද හරියට ම ඩොන්ගිය මැද ඉන්ඩ ඕනෑ නිසා. පොඩ්ඩ එහා මෙහා වුණොත් ඩොන්ගිය පෙරළෙනව. හුස්ම අල්ලන් නැතුව, දඟලන්නෙ නැතුව, හෙල්ලෙන්නැතුව සමබරව ඉන්ඩ ඕනැ. ඒ විදිහටයි ඩොන්ගිය පදින්ඩ හුරු වුණේ.
කොච්චර වැරදි කෙරුවත් ඔය කාලෙ මං දඬුවම් විඳිල්ලෙන් මුළුමනින් ම ආරක්ෂා වෙලයි හිටියෙ. සීය කිසිදාක කිව්වෙ නෑ ‘මේක කරපං! අරක කරන්ඩ එපා’ කියල. දඬුවම් දෙනව වෙනුවට එයා කෙරුවෙ තමන්ගෙ කීකරු සේවකයෙකුව මගෙ ආරක්ෂාවට කැලේට එවපු එක. බූරා හුඟක් ප්‍රාථමික තත්වයෙ තුවක්කුවක් අතේ තියාගෙන යන්නයි පුරුදු වෙලා හිටියෙ. එයා මං පස්සෙන් තරමක් දුරට එනව. ඒ ටික ඇති ගම්මුංව බය කරල තියා ගෙන කැලේට මට ඕනෑ ඉසව්වට යා ගන්ඩ. ඒ කියන්නෙ මී හරකුන්ගෙ පිටේ නැගල යන එක වගේ දේවල් කරන්ඩ. එතකං බූරා මං පස්සෙං එනව. අපේ ගමේ තියා මුළු ඉන්දියාවෙ ම කිසි කෙනෙක් මී හරකෙකුගෙ පිටේ නැගල ගිහින් නැතුව ඇති. චීන්නු හරි අමුතු මනුස්සයො. ලාඕට්සු ඒ අතරිනුත් අමුතු ම මනුස්සයෙක්. දෙයියො තමා දන්නෙ මාත් ඒ ක්‍රමේ අල්ල ගත්තෙ කොහොමද කියලා. මං මීහරකගෙ පිටිපස්සෙ නැගල ගියේ පස්සෙං පස්සට. මං ඒකට පුරුදු වුණේ විකාර වැඩ කරන්ඩ ආස කරපු හින්ද. ඒ ගොල්ලො මට ආයෙත් ඉපදෙන්ඩ ඉඩ දෙනව නං මං ආසයි ආයෙත් ඒ වගේ කොල්ලෙක් වෙන්ඩ.
මං හරි ම දඟය. දඟ කරන්නෙ නැතුව ඉන්ඩ ම බෑ. ඒක තමයි මගෙ පෝෂණය! මගෙ දඟ වැඩවලින් අපේ සීය වින්දෙ කොච්චර කරදරයක් ද කියලත් මට තේරිලයි තිබුණෙ. මුළු දවසෙ ම වගේ සීය තමුන්ගෙ ගඩී පුටුවෙ (ඉන්දියාවෙ පෝසත් මිනිසුන් හිඳ ගන්නා ආසනය) ඉඳගෙන පාරිභෝගිකයන්ට කන් දෙනව. හැබැයි පාරිභෝගිකයන්ට කන් දෙන්නෙ ටිකයි. වැඩිහරිය කන්දෙන්ඩ වෙලා තිබුණෙ පැමිණිලිකාරයන්ට. “එයාගෙන් වෙච්ච ඕනෑ ම පාඩුවට මං සල්ලි ගෙවන්ඩ ලෑස්තියි. නමුත් මතක තියාගන්නවල ඒකට මං එයාට දඬුවමක් නං දෙන්නෙ නෑ.’ සීය පැමිණිලිකාරයන්ට නිතර ම වගේ කිව්වෙ ඒ වචන ටික තමයි. සීයගෙ ඉවසිල්ලෙ තරම සමහර වෙලාවට මට ම දරාගන්ඩ බැරුව ගියා. ඒ වගේ දරුවෙක් මට අවුරුදු ගාණකට දුන්නොත්? දෙවියනේ මං නං සදහටම ගෙයින් එළියට දානව. නමුත් ඒ අවුරුදු කීපය නම් ආශ්චර්යයක් වගේ. අපේ සීයට තිබුණෙ පුදුමාකාර ඉවසීමක්. එය වඩවඩාත් නිශ්ශබ්ද වුණා. ඒ තත්ත්වය දවසින් දවස වර්ධනය වෙන හැටි මං දැක්ක. ‘නාන ඔයා ඔච්චර ම ඉවසන් ඉන්නෙ නැතුව මට දඬුවමක් දෙන්ඩ!’ සමහර වෙලාවක මං එහෙමත් කිව්ව. ඔබට විශ්වාස කරන්ඩ පුළුවන්ද? සීය ඇඬුව! ඇස්වල කඳුළු පුරෝගෙන සීය ඒ වෙලාවල්වලදි මෙහෙමයි කිව්වෙ. ‘උඹට දඬුවම් කරන්ඩ? ඒක මට කරන්ඩ බෑ. මං මට දඬුවම් කර ගන්නං. ඒත් උඹට දඬුවම් කරන්ඩ බෑ’.
ලබන සතියට...
