‘හෙළයේ මහා ප්‍රාඥයා’ ලෙස විරුදාවලී ලැබූ මහගත්කරු මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන්ගේ බාල පුතු වෛද්‍ය රංග හිමාංශු වික්‍රමසිංහ සිය පියාණන් පිළිබඳ මතක අවදි කරමින් අප සමඟ අතීතයට පියමැන්නේ මෙලෙසිනි.
• අපි මුලින් ම ඔබේ ළමා විය මතක් කරමු.
අපේ තාත්තා මුලින් ම හදපු ගේ තිබුණේ ගල්කිස්සෙ. එහෙ ඉඳන් මමයි අයියලා දෙන්නයි ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයට ගියේ. පවුලේ පිරිමි ළමයි තුන්දෙනයි, ගැහැනු ළමයි තුන්දෙනයි. බොහෝ දවස්වලට තාත්තා පත්තර කන්තෝරුවට යන්නෙ දවල් වෙලා. දවල් ගිහින් රෑ වෙලා ගෙදර එනවා. තාත්තා නිෙවසට එනවිට අප නින්දට ගිහින්. අපේ ගෙදර තිබුණෙ කාමර දෙකයි. මමයි, ලොකු අක්කයි නිදාගත්තෙ සාලෙ. ඒ නිසා තාත්තා එනකොට මම අවදි වෙනවා. මට ඔර්ලෝසුව පෙනෙනවා. හුඟාක් රෑ වෙලා එන්නෙ කියල මං දැක්කා.
මොනතරම් රෑ වෙලා ආවත් උදේ පහට තාත්තා අවදි වුණා. උදෑසන ව්‍යායාමයට වගේ ටිකක් එහාට මෙහාට ඇවිදිනවා. තාත්තා එහෙම ඇවිදින අතර ම සින්දුත් කියනවා. බොහොම ආදරෙයි චන්ද්‍රා... ඕ මයිඩාලිං ටියුන් එකටත් සිංදු කිව්වා. දන්නෝ බුදුන්ගේ ගීතයත්, මුනිදාස කුමාරතුංග සූරීන්ගේ හා හා හරි හාවා ගීතයත් නිතර කිව්වා. මේවයේ තාලයක් තිබුණේ නෑ. සේරම එක විදිහට කිව්වෙ. අපි ඒක කිව්වට පිළිගත්තෙත් නෑ. දවසක් දන්නෝ බුදුන්ගේ ගීත තැටියක් ගෙනැත් ධාවනය කළා. බලන්නකො ඒ වගෙමනෙ මමත් කියන්නෙ කියල අපිට කියනවා!
• පොත - පත කියැවීම කොහොමද?
අපේ නිවෙසේ පොත් හුඟක් තිබුණා. බොහෝවිට ඔහු පුස්තකාල කාමරයට ගිහින් රාක්කයෙන් පොතක් අරගෙන පැන්සලෙන් මොනව හරි සටහන් කරල ආපහු තියනවා. බිත්ති දිගේ සවි කරපු රාක්කවලත් පොත් රාශියක් තිබුණා. සමහර වෙලාවට බ්‍රෂ් එකක් අරගෙන මේ පොත් පිසදාලා නැවත තිබ්බා. විවිධ පාට පාට පොත් තිබුණා. අවසාන කාලය වන විට තාත්තගෙ පුස්තකාලයේ පොත් 5000 කට වැඩියෙන් තිබුණා. ඒවා තාත්තා අවුරුදු 70ක් විතර තිස්සේ එකතු කරපුවා. රස්සාවක් හොයාගෙන තාත්තා කොළඹට ආවේ අවුරුදු 17 දි. ඒ කාලයේ ඉඳන් ම ඔහු පොත් එකතු කළ බව මට කියල තියෙනවා. පඩිය ලැබුණාම කෙළින් ම යන්නෙ එච්.ඩබ්. කේව් පොත් සාප්පුවට. පොත් 2 - 3 ත් අර ගන්නවා. එහෙම එකතු කළ තාත්තාගේ පොත් එකතුව ජාතික පුස්තකාලයට පරිත්‍යාග කළා. එය වෙනමම එකතුවක් ලෙස ජාතික පුස්තකාලයේ තිබෙනවා. පොත් සාප්පුවෙ එහෙට මෙහෙට ඇවිදින අතරත් කියවනවා. මේක රෙෆරන්ස් ලයිබ්‍රරි එකක් වගෙත් පාවිච්චි කරලා. දවසක් සුදු ජාතික කළමනාකාරවරයා තාත්තට මේ බව කියල තිබුණා. මම දන්නවා ඔහොම කියවනවා කියලා ඒකට නම් කමක් නෑ හැබැයි පිටු පෙරළද්දි කෙළ ගාලා ඒක කරන ඇබ්බැහිය නම් නතර කරන්න ඕන කියලා. තාත්තා මේ ගැන ‘උපන්දා සිට’ පොතේ ලියල තියෙනවා. තාත්තා බහුශ්‍රැතයෙක් වෙන්න මේ කියැවීම හුඟාක් බලපෑවා. එක් විෂයයක් නෙවෙයි, විෂය ගණනාවක් ගැන ඔහුට දැනුමක් තිබුණා. ඔහු මිය යන විට වයස අවුරුදු අසූ හයයි. නැතිවෙන්න අවුරුදු 2 - 3 ක් වගේ වෙනකල් ම ගත්ත පොත් තිබුණා. අවුරුදු 70 ක් විතර තිස්සේ ගත් පොත් ලියන දේකට පොතක් පරිශීලනය කරන්න ඕන වුණාම රාක්කය ළඟට ගිහින් ඒ අවශ්‍ය පොත තෝරාගන්න තරම් මතකයක්, තාත්තට තිබුණා. තමාගේ ම පුස්තකාලයක් තිබීම තාත්තට ලිවීමට හුඟක් උපකාරී වුණා.
අපි පී.එච්.ඩී. කරද්දිවත් පොත් එකතු කළේ නෑ. පුස්තකාලයට ගිහින් අවශ්‍ය පොත් තෝරාගත්තා. හැබැයි තාත්තා ඒ අවශ්‍ය පොත් මුදලටම ගත්තා. ඒ ඥාන සම්භාරය ඕනෑකමෙන් ඇතිකරගත් දෙයක් මිසක් ඉබේ ඇති වුණු එකක් නෙවෙයි. හොඳ විනයකුත් තිබුණා.
• පුංචි කාලෙ අගහිඟකම් දැනුණේ නැතිද?
අපි පිරිමි තුන්දෙනාටම ශිෂ්‍යාධාර ලැබුණා. පාසල් ගාස්තු ගෙවන්න වුණේ නෑ. ඒක ලොකු සහනයක් වුණා.
• තාත්තගෙ කටයුතුවලට අම්මගෙන් ලැබුණ සහාය මොන වගේද?
විශාල සහායක් ලැබුණා. තාත්තා ලිව්වාම ඒ අත්පිටපතේ වරින්වර වෙනස්කම් කරනවා. ඒක කාටවත් කියවගන්නත් බැරි තරම්. ඉතින් එහෙමම ඒක මුද්‍රණාලයට යවන්න බෑ. මේක කියවල තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුණේ අම්මාට විතරයි. අම්මා ඒ අත්පිටපත නැවත ලස්සන අකුරින් ලිව්වා. සමහරවිට ඒ පිටපත තමයි මුද්‍රණාලයට ගියේ. අම්මාට මේ කාර්යය ගැන හොඳ වැටහීමක් තිබුණා.
තාත්තට නිදහසේ ලේඛන කටයුතුවල යෙදෙන්න අවශ්‍ය පසුබිම අම්මා හදල දුන්නා. අපේ වැඩකටයුතු ගැනත් බොහෝ දුරට සොයා බැලුවෙ අම්මා. අම්මට අපිව පාලනය කරගන්න බැරිවුණාම පුංචි පුංචි දඟවැඩ කරද්දි ඒ වැඩේ පවරන්නෙ ලොකු අයියට. එයා හරි කැමැත්තෙන් ඒ රාජකාරිය බාර අරගෙන අපිට හොඳ පාරවලුත් දුන්නා.
• කොග්ගලත් එක්ක තිබුණු සම්බන්ධය කොහොමද?
අපි ගල්කිස්සෙ ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයට ගියාට නිවාඩු කාලය පටන්ගත්ත ගමන් ම යන්නෙ කොග්ගල ගමට. තාත්තයි, අම්මයි අපිව එක්කගෙන ගියා. උදේ පාන්දර ඇහැරලා කෝච්චියෙන් අහංගමට යනවා. අහංගම ස්ටේෂම ගාවට අපේ ආච්චි (අම්මගේ මව) බක්කි කරත්තය එවනවා. මුලින් ම යන්නෙ ආච්චිලගෙ ගෙදර. එහෙ අම්මගෙ අක්කගෙ ළමයිනුත් හිටියා. එයාලා ගමේ ජීවිතය හොඳට දන්නවා. අපිත් ඒ අයත් එකතු වෙලා ගම පුරා ඇවිද්දා. තාත්තා පොත්වල විස්තර කරල තියෙන ගැමි පරිසරය අපි හොඳට ම දන්නවා. මේ අත්දැකීම් අපට හරි වටිනවා. ඒවා කොළඹ ඉස්කෝලවල අනෙක් ළමයින්ට ලැබුණේ නෑ.
තාත්තගෙ පොත්වල ඉන්න චරිත ඇත්ත චරිත. අපිට ඒ චරිත හමුවී තියෙනවා.
• මඩොල්දූවට ගිහින් තියෙනවද?
ඒ කාලයේ මඩොල්දූව විශේෂත්වයක් නෑ. හැබැයි මඩොල්දූව, මැදින්දූව, තල්ගස්දූව එහෙම කියල කොග්ගල දූපත් 11 ක් ම තිබුණා. නවකතාවෙ තියන මඩොල්දූව තාත්තගෙ අත්දැකීම් සහ පරිසරයත් එක්ක නිර්මාණය කළ එකක්. මඩොල්දූවටත් අපි ඔරුවෙන් යනවා. අනතුරුදායක බවකුත් මේ දූපත්වල තිබුණා. මේ දූපත්වල සර්පයන් බහුලයි. කොග්ගල ඔය හරි ම සුන්දරයි. ඒ ගැන මතකයත් එලෙසමයි. සුන්දරයි. ඔය හරහා තමයි පන්සලට යන්න තිබුණෙත්. ලස්සන තැනක්. ලෙස්ටර්, ෆිල්ම් එකට ගත්තෙත් මේ පන්සල ම වගෙයි මට මතක.
අපි ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයෙ ඉගෙන ගත්තත් ‘ගම්පෙරළිය’ අපට ඉගෙනගන්න නියම කරල තිබුණු එක පොතක්. මතක හැටියට එස්.එස්.සී. පන්තියෙදි වගේ අපිට ඒක තිබුණා.
• මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන් ළමයින්ට කුඩා කෘති පෙළක් ම කළා කුහුඹු සත්තු වගේ. ඔවුන්ගේ දැනුමට ඒවා විශාල ලෙස බලපෑවා...?
ඒවායෙ තියෙන පරිසරය අපි ගමේදි අත්වින්දා. තාත්තත් ඉස්සර කරගෙන ආච්චි එවන තවත් කවුරු හරි එක්ක අපි ගල්පරයෙ එහෙම ඇවිදින්න යනවා. ඔය පුංචි පුංචි සතුන් ඒ ගමන්වලදිත් නිරීක්ෂණය කළා. බූවල්ලො අල්ලන කෙනෙක් හිටියා. එයාට කිව්වෙ “බූවලු බස්තියන්” කියලා.
• ‘පරිණාමවාදය’ ගැනත් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන් විශාල උනන්දුවක් දැක්වුවා නේද?
තාත්තා තුළ පරිණාමවාදය ගැන දැනුමක් තිබුණා විතරක් නෙවෙයි විශාල ඇල්මකුත් දැක්වුවා. චාල්ස් ඩාවින් තාත්තගේ වීරයෙක් වගේ කියලා මට හිතෙනවා. ‘ජීවීන්ගේ සම්භවය’ කෘතිය හරියට වර්ණනා කළා. ඩාවින් බුද්ධි ජීවියෙක්. තාත්තා ‘සත්ව සන්තතිය’ ලියන්නෙ 1932 වගේ. ඒ කාලය වෙන‍කොට ‘පරිණාමවාදය’ ගැන දැනුමක් ඇති අය එංගලන්තයේ වුණත් හිටියෙ හරි සීමිත පිරිසක්. මොකද පන්ති භේදයත් බලපෑවා. ඉහළ මැදපන්තියේ ළමයි තමයි ඔය වගේ පොත් කියෙව්වෙ. මෙහෙ තාත්තා මේ ගැන සිංහලෙන් ලියපු නිසා සාමාන්‍ය අයටත් දැනුමක් ලබන්න හැකිවුණා. හාමුදුරුවරු එහෙම මේ ගැන හුඟක් දැනුවත් වුණා.
මගේ අයියගෙ මිත්‍රයෙක් හිටියා. එයා සත්ව විද්‍යා උපාධියක් කළේ. තාත්තා පරිණාමවාදය ගැන ලියල තියෙනව කියල ලොකු අයියා එයාට කිව්වාම තාත්තා මුණගැහෙන්න ඕන කියල තිබුණා. එයා තාත්තා එක්ක කතා කළා. ඒ කාලයේ පරිණාමවාදය ගැන වාද විවාදත් තිබුණා. ඒවා ගැන පොත් කිහිපයකුත් තාත්තගෙ පුස්තකාලයෙ තිබුණා. අයියගෙ මිත්‍රයා ඒ පොත් දැකල පුදුම වුණා. මේ පොත් විශ්වවිද්‍යාලයේවත් නැති බව තමයි එයා කියල තිබුණෙ. මට වඩා මේ ගැන ගැඹුරු දැනුමක් ඔයාගෙ තාත්තට තියෙනවා කියල එයා අයියට කියල තියෙනවා. තාත්තා “රිවොලියුෂන් ඇන්ඩ් ඉවොලියුෂන්” කියල පොත් පිංචකුත් ලිව්වා. ඒකෙ තියෙන කරුණු මම නම් කොහේවත් කියවලා නෑ. මේක හරිම වටින, වැදගත් කෘතියක්. අපි ඒක සිංහලට පරිවර්තනය කරලා ළඟදීම ප්‍රකාශයට පත් කරනවා. මේකෙ පරිණාමවාදය, සමාජවාදය හා මාක්ස්වාදය ගැන ඇතිවුණු වාදවිවාද, මතභේදාත්මක තත්ව ආදිය ගැන සාකච්ඡා වෙනවා. අයි.ආර්. ද ෂා ඩැංගේ ගේ ලිපිත් මෙහි ඇතුළත් වෙනවා. පරිණාමවාදය ගැන කතෝලික පූජකයකු වන ඔහු පළකළ අදහස් කාලයක් අප්‍රකටව තිබුණා. ඔහු ගැන ඉස්සෙල්ලම ලිව්වෙත් තාත්තා.
• උසස් අධ්‍යාපනය ලැබීමට විදේශගත වීමත් සමඟ එහිදී ලැබූ අත්දැකීම් ගැන මතක් කරන්න පුළුවන්ද?
එංගලන්තයට ගියා. වෛද්‍යවරයෙක් හැටියට වැඩිදුර අධ්‍යාපන කටයුතු කරන්න. තාත්තා මාව බලන්න එහාට ආවා. මං හිතන්නේ තාත්තා ආවෙම “ඩාවින් කෞතුකාගාරය’ බලන්න කියලා. මං එහෙම හිතන්නේ ඔහු ආ විගසම කිව්වෙ මට ඩාවින් මියුසියම් එකට යන්න ඕනැ කියලා. කිහිපවතාවක් ම පණිවිඩ ඇරියට පසුව තාත්තා අම්මත් එක්ක ආවෙම මේක බලන්න. ඔහු එය නරඹලා විශාල ආස්වාදයක් ලැබුවා. ඒ දවස්වල ඩාවින් සහ මාක්ස් අතර සිදුවූ ලිපි ගනුදෙනු වලින් ඩාවින් මාක්ස්ට ලියූ ලිපියත් ඔය කෞතුකාගාරයේ තියෙනවා. තාත්තා ඒකෙන් කොටසකුත් පිටපත් කරගෙන තිබුණා. මේ විස්තරත් ඉවෝලියුෂන් ඇන්ඩ් රිවෝලියුෂන් පොතේ තියෙනවා.
• ඔබත් කෘතීන් කිහිපයක් රචනා කළා.
ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ එත‍‍කොට මට අවුරුදු 15 ක් විතර, “සත දහය” කියල කෙටිකතාවක් ලිව්වා. තාත්තා මේක අගය කළා විතරක් නෙවෙයි “සිළුමිණ” පුවත්පතේ පළ කිරීමට සුදුසු බවටත් නිර්දේශ කළා. ඒකෙ සකස් විය යුතු තැන් තාත්තාගේ අත් අකුරින් ම නිවැරදි කරල තියෙනවා. මේ කතාව ‘සිළුමිණේ’ පළවුණා. මේක මා ලැබූ අත්දැකීම් කිහිපයක් ඇසුරෙන් ලියැවුණේ. මම ගැන විශේෂයෙන් කිව යුත්තක් නෑ. තවත් වෛද්‍යවරු දහස් ගණනක් වගේ එක වෛද්‍යවරයෙක්. පිටරට ගිහින් පශ්චාත් උපාධි ලබලා ඇවිත් මෙහෙ වැඩ කරනවා. විශේෂත්වයක් නෑ. මම විශේෂ වෙන්නෙ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහත්තයගේ පුතා වීම නිසා. පසුකාලීනව මිනිසුන්ට මාව මතක තියනවා නම් ඒ ඔය පරිවර්තන නිසා.
ළමා කෘති කිහිපයක් කළා. ඒ සියල්ල ම අත්දැකීම් ඇසුරෙන් ලිව්වෙ. “කුකුළු හොරා”, “එක - දෙක කිරීම” “අපූරු සෙල්ලම” (ඉංගිරිසි ළමා කතාවක් ඇසුරෙන්). උසස් අධ්‍යාපනයට යොමු වුණාට පස්සෙ ලියන්න කාලය සොයාගන්න අසීරු වුණා.
තාත්තා බොනවිස්ටා විද්‍යාලයට ගියා. ඒක මං හිතන්නෙ දකුණේ තිබුණු ඉංගිරිසි මාධ්‍ය විද්‍යාලය. මේ වගේ පාසල්වලට ගියේ හුඟක් ම නාගරික මැද පන්තියේ ළමයි. පාසල් ගාස්තු ගෙවන්න තිබුණ. තාත්තාගේ තාත්තා නැතිවුණාම තාත්තට මේ පාසලෙන් අස්වෙන්න සිදුවුණා. මොකද ආර්ථික වශයෙන් ප්‍රශ්න ඇති වුණා. පවුලේ 10ක් 9ක් ම ගැහැනු ළමයි. තාත්තා ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ම පස් හයදෙනෙක් ම විවාහ වෙලා හිටියෙ.
කොහොම නමුත් මේ පාසලෙන් ඔහු ඉංගිරිසි දැනුම ලබාගත්තා. ඉන්පසු ඉගෙනීමේ කටයුතු කළේ සිංහල මාධ්‍යයෙන්, ගමේ ඉස්කෝලෙ. මට හිතෙන හැටියට මේක තාත්තට වුණු යහපතක්. ඒ හොඳ සිංහල දැනුමක් ලබන්නත් පුළුවන් වුණු නිසා. ඉංගිරිසි පොත් කියවන්න ආසා කළත් ගමේ පුස්තකාලයේ නොතිබුණු නිසා තාත්තා නෑදෑයන් ලවා පොත් ගෙන්වා ගත්තා. බොනවිස්ටා විදුහලේදී ඇතිවූ ඉංගිරිසි පොත් කියැවීමේ ඇබ්බැහිය තාත්තා ඒ විදිහට ගමේදිත් පවත්වා ගත්තා. තාත්තා දිගටම බොනවිස්ටා විදුහලට ගියා නම් සිංහල දැනුම හොඳට ම අඩු වෙනවා. අනෙක එහෙම නම් තාත්තා ගුරුවරයෙක් වේවි. මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ කියන ගත්කතුවරයා අපට හමු නොවෙන්න බොහොම ඉඩ තිබුණා.
අතීතය දිහා හැරිල බලද්දි තාත්තා රැකියාවෙන් සුළු පඩියක් ලබමින් අපිව ජීවත් කරවන්න කොපමණ අරගලයක් කරන්න ඇතිද කියල හිතෙනවා. හැබැයි අපට ඒ බර දැනෙන්න ඉඩ දුන්නේ නෑ. අපි පුස්තකාලයෙන් හොඳට ම ප්‍රයෝජන ගත්තා. තාත්තා අපට තෑගි දුන්නෙත් පොත්.
• මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ භාරකාර මණ්ඩලය පිහිටුවීම හා ජනකෞතුකාගාරය බිහිවීම ගැනත් අපි කතා කරමු?
ජන කෞතුකාගාරය ගැන අදහස තාත්තා ජීවත්ව සිටියදී ම ඇතිවූවක්. එවැන්නක් ඇති කිරීමට තාත්තත් භාණ්ඩ කිහිපයක් එක්රැස් කරගෙන සිටියා. තාත්තා නැතිවුණාට පස්සෙ අපි පවුලේ අය කල්පනා කළා තාත්තට අපට කළ හැකි ලොකු ම උපහාරය ඒ අපේක්ෂාව සැබෑ කිරීම කියලා. එ‍‍තනදි මුදල් අතින් අපට විශාල ශක්තියක් වුණේ ලොකු අයියා. එයා ව්‍යාපාරිකයෙක්. ප්‍රධාන සමාගම් කිහිපයක සභාපති හැටියටත් කටයුතු කළා. මගේ ලොකු අක්කත් එයාගේ ස්වාමි පුරුෂයා නිසා ව්‍යාපාර ක්ෂේත්‍රයට සම්බන්ධව සිටියා. අක්කත් එතැනදී මේ කටයුත්තට මුදලින් උපකාරී වුණා. මමයි, ලොකු අක්කයි තමයි කෞතුකාගාරයට භාණ්ඩ සොයන්න හුඟාක් වෙහෙසුණේ. අපි ලංකාව පුරා ගියා. මහවැලි ව්‍යාපාරය ඇති කරනවිට ගම් කිහිපයක් ජලයෙන් යටවුණා. ඒ ජනතාව පුරාණ ගම්බිම් අත්හැර යද්දි බඩුමුට්ටු එකතු කරගන්න පුළුවන් බව අපට දැනගන්න ලැබුණා. අක්කයි, මමයි මේ ගම්වලට ගිහින් මුළුතැන්ගේ ආම්පන්න වගේ හුඟාක් දේවල් මුදල් දීලා ගත්තා. සමහර භාණ්ඩ ඒ අයට ගෙනියන්නත් බෑ. අපි ඒවා මුදලට ගත්තා. දැන් කෞතුකාගාරයේ තියෙන විශාල රෝදයක් එහෙමත් අපි එහෙන් ගෙනාවා.
කෞතුකාගාරය ඇති කළාට පසුව මේක නරඹන්න ආ අයත් නොයෙක් භාණ්ඩ ගෙනැත් පරිත්‍යාග කළා. මේවාට ඇන්ටික් භාණ්ඩවලට වගේ වටිනාකමක් නැතත් මෙවැනි තැනකට හරිම වටිනවා. විදේශිකයො පවා මේක නරඹලා ප්‍රශංසා කරනවා. වරක් පුරාවිද්‍යාඥයෙක් මෙය නරඹලා ඉතාමත් අගය කරලා මාත් සමඟ කිව්වෙ අපේ රටේ නම් මෙවැන්නක් කරන්න භාණ්ඩ සොයාගන්න බෑ කියලා.
දැන් මේ කෞතුකාගාරයට අවුරුදු 30කට වැඩි ඉතිහාසයක් තියෙනවා. තවමත් අපි භාණ්ඩ එකතු කරනවා. පටන් ගනිද්දි ශාලා 2. දැන් 6ක් විතර තියෙනවා. තාත්තගෙ පොත්වලින් ලැබෙන ආදායම් සියල්ල යොමු කරන්නෙ මෙය පවත්වාගෙන යාමට. රජයෙන් ආධාර ලැබෙන්නෙ නෑ. වෙනත් ආයතනවලින් ආධාර ලැබෙන්නෙත් නෑ. පවුලේ අය එකතුවෙලා මෙය පවත්වාගෙන යනවා.
• ඔබේ පවුලේ තොරතුරු කොහොමද?
මගේ බිරියයි, පුතුන් දෙදෙනා සහ දියණිය සමඟ සතුටින් ජීවත් වෙනවා. මම දැනට භාරකාර මණ්ඩලයේ ලේකම්. මගෙන් පසු මගේ බාලපුතා මේ කටයුතු ඉදිරියට ගෙනයෑම සඳහා මම පුරුදු කරමින් ඉන්නවා. තාත්තාගේ කෘතීන් ලෙස මෙතෙක් පළ නොවූ ලිපි ද ඉදිරියේදී පළකරන්න අපි කටයුතු කරගෙන යනවා.
පසු සටහන - පුවත්පතේ පළ කිරීම සඳහා රංග වික්‍රමසිංහ මහතාගේ වර්තමාන ඡායාරූප ලබා ගැනීමට අප උත්සාහ දැරුවද, ඔහු එයට ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයක් මත එකඟ නොවුණු බව කරුණාවෙන් සලකන්න.
ධම්මික සෙනෙවිරත්න
